مَقامِ عشق

توْ خواجه ی شیراز و دِلَت رامْ چو هِندو
بُتی شد زِ خالیْ تو نشستن چه خواهی
دلْ کوکبِ زَرّینْ ای شاهْ مَنْ عَطایَت
نه آن مُلک که بَخشَندْ مَقامْ نَبَخشَند
چون مَقامْ بِبَخشَندْ هر وقتْ بِبَخشَند
خدا باش چنین توْ او باشْ که بَخشَند
آن عشقْ نماز استْ گفتمْ خدا اوست
بخشید همان قَدرْ تو خواهی نَخواهی
جفا نیست که بر دلْ چنین خواست 
تو با عشق فداکارْ مدیون چه خواهی!
سزاوار تو بر عشقْ خداوند خدایَت
که بر عشق چنین دیدْ جاه و مَقامَت
صدا کن تو از عشقْ تو عاشقْ خدایی
سهل است و بخشیدْ عشقْ حسابی 
از عشق دُچارَمْ تو اِعجاز تو خوانی
هست مُیَسَّر چه خواهیْ تو خوانی
عزیزم زِ عشقَتْ هَر بار من عاشق 
گلاویز به شِعرَمْ خدا باشْ خدایی