بی خانمان...

شبی سرد و زمستانی گذر کردم  من از راهی...

                    بدیدم کودکی غمگین کشد هردم زدل آهی....

جلو رفتم ...

به آغوشش کشیدم...

چند وقتی را پیاپی هی نفس میزد...

عجب بغضی به دل دارد...

نگاهش خسته از آزار این مردم...

پیاپی گریه میکرد و به دل از غصه اش می گفت...

آری دخترک بی خانمان بود و سخن از گریه ها ی بی امان و از تب شبهای پر وحشت ،درون سینه ا ی کوچک که هردم از نگاه عابران دون و دد می آمد و تنها پناه امن او یک کوچه ی باریک و تاریکی  که هر دم انتهایش را به بن بستی رسد می گفت ...

.............................................................

آری او رفت و دگر باره...

سکوتی کردم

و  وضوء ساختم از چشمه ی پر آب نگاه

و نمازی خواندم ،تا خود صبح پگاه...

منه خوش باور مست....آرزویی کردم

که در این قرن سکوت...

محبت بشود اسوی هر خلق خدا....

که محبت بشود آیینه ی چشم و نگاه...