سیبل

من سیبل هستم در دهی متروک
در حسرت پرتاب یک تیرم
تیرم بزن زخمم کن اما باش
من توی این متروکه میمیرم

در ذاتم است این خویش‌آزاری

جز ایستادن هیچ راهی نیست
می ایستم: هم خسته هم تنها
ادوار در من تا ابد چرخان
ناچارم این ادوار باطل را

من زنده‌ام هرچند‌: اجباری

قلب مرا بشکاف... باکی نیست!
بر سینه‌ام چنگی بزن با تیر
من راضی‌ام باشی ولو با خشم
من راضی‌ام زخمم کند تحقیر

آسان‌تر است از درد تنهایی

دائم نمردن از غم بی‌حد
یعنی تمام زندگی این است؟
هی ایستادن‌های بالاجبار
این سیبل بودن چیست؟ نفرین است

ای خوش به بخت کبک هرجایی

هر روز زیر نور خورشیدم
با سایه‌ی شومم تک و تنها
هی سایه‌ام می‌چرخد اطرافم
تا شب شود صاحب شود ده را

من از شب و این سایه میترسم

حسرت برایم معنی بودن
این ده برایم معنی دنیاست
باران زد و این تن نمرد آخر
باد آمد و این سیبل پابرجاست

از محکمی پایه میترسم