لبخند می زنم به زخم

برف روی سر مادرم نشسته است و زار زار می گرید
زخم هایم را می شمارم به جای ستاره ها
کاش همیشه کودک بودم و قصه می خواندم
شب همیشه بلند نیست
گیسوی تو را می بافم با هزاران رویا
خیال مثل خوره به جانم می افتد
کاش این گونه نمی بارید زمستان
کاش بهار شش ماهه متولد می شد
سپیده جان فقط درآغوش تو خوابم می برد
دست تمنا بر سرخی لب پوسید
پس کی می رسد بوسه؟