عشق عظیم

چقدر عشق عظیمی، به قدر اقیانوس
ببین چگونه شدم با حضور آن مأنوس
...
چقدر عشق وسیعی، پر از فراوانی
نه عشق پاک خدایی، که عشق انسانی
...
تمام فرصت انسان برای آزادی
که می‌برد غم او را به جذبه‌ی شادی
...
غمی که از ته جان شکفته‌ی انسان
همیشه می‌برد او را به لحظه‌ی باران
...
به لحظه‌ی تر باران که از ترانه‌ی غم
مدام چکه کند قطره قطره‌ی مرهم
...
چه قطره قطره به مرهم رسیده این باران
نثار می‌شود این مهر بر زمین و زمان
...
چه مهربانی نابی برای بخشیدن
چقدر حس قشنگی به وقت باریدن
...
چقدر عشق ببارد به قدر اقیانوس
که با چه عشق عظیمی دلم شده مأنوس

... 

 

شبنم حکیم هاشمی