چیزی درون جان عاشق اتفاق افتاد

بر بستری از عطر نمناک شب و بیشه
در اتصال خاک و تن، از قلب تا ریشه
از نبض تاریکی به سمت عمق اندیشه
چیزی درون جان عاشق اتفاق افتاد
...

چیزی پر از راز رسیدن تا ته بودن
چیزی پر از آرامش تاریک آسودن
چیزی دچار التهاب نور پیمودن
از ژرفنای جان عاشق سر کشید آزاد
...

از ریشه کم‌کم ساقه‌ای بالیده شد در شب
با انحنای استوارش دیده شد در شب
در ناگهانِ روشنی تابیده شد در شب
از خود فراتر شد تنش در لحظه‌ی ایجاد
...

هر لحظه کم‌کم شاخ و برگش بر تنش گسترد
هی واژه واژه شعر شد در رفتنش گسترد
از خود فراتر رفت و هر لحظه منش گسترد
من او شدم، او من شد و در خود به من دل داد
...

من بودم و او بود و شعری در سکوت ما
شعری پر از طعم حقیقت در دل رویا
شعری که با هر واژه‌ی پیدا و ناپیدا
بی‌وقفه مثل زمزمه جاری شده در باد
...

این زمزمه در متن شب پیچید و بر بیشه
گسترده شد عطرش، و در هر رویش از ریشه
مانند شعری سر زده از عمق اندیشه
چیزی درون جان عاشق اتفاق افتاد

...

شبنم حکیم هاشمی