باران

شب عید است دل  در خود فرو برده غمی سنگین
مثال کودکی تنها نشسته گوشه ای غمگین
هوا بارانی و دل گیر
و صورت غرق ان اشکی ست
که گویی می زند باران به روی کلبه ای ویران
 بیا بشکن سکوت بغض هایم را
که افسون گشته ام در خود
نمیدانم کجایم من به دنبال که می گردم
زمانی بر لب کوهی گرفتار تو میگردم
دمی دیگر میان کوچه وبازار
به دنبال تو میگردم
اگر باران هوا را تازه میسازد
زمین خشک را سیر اب
و جنگل را طراوت میدهد در جان
ولی براین  دل ساده
تو را می اورد دریاد