سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

دوشنبه 5 آذر 1403
  • روز بسيج مستضعفين، تشكيل بسيج مستضعفين به فرمان حضرت امام خميني -ره-، 1358 هـ ش
24 جمادى الأولى 1446
    Monday 25 Nov 2024
      مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

      دوشنبه ۵ آذر

      قبل از وداع

      شعری از

      افسانه احمدی ( پونه )

       از دفتر آرامش درون نوع شعر غزل
      ارسال شده در تاریخ سه شنبه ۲۴ مهر ۱۴۰۳ ۰۱:۴۸ شماره ثبت ۱۳۳۱۵۳
        بازدید : ۷۳   |    نظرات : ۵
      رنگ شــعــر
      رنگ زمینه
      دفاتر شعر افسانه احمدی ( پونه )

      آری به پایان میرسد این عمر هر چه هست
      ای داد از احساس و دلهایی که بد شکست


      با تو کنارت زندگی را هم چشیدم و ...
      طعنه کنایه از همه عالم شنیدم و ..


      گوشم نبود اصلا بدهکارِ اتل متل...
      در من فقط تو بودی و شعر و شب و غزل


      هر لحظه شعر تازه ای با واژه های بکر
      شب تا سحر بیخوابی و دنیای درد و فکر


      کم کم شدی جاری میانِ شعرهای من
      باران شدی بر رویش و سرسبزیِ چمن


      من ماندم اما تو به قصد رفتن آمدی
      حرفی که آخر بر زبانت بود را ، زدی!


      یادش بخیر آن حادثه آن لحظهٔ سپید
      یادت بخیر  یارِ قدیمی ، دشمنِ جدید


      من با تو ما شدم تو خود را پس گرفتی و ..
      تقدیر تنهایی برای من نوشتی و ...


      از ذوق روز اولت ،  دیگر خبر نشد
      پایت شریک راه پر پیچ و خطر نشد


      رفتار سرد تو مرا بد در خودم شکاند
      زخمی عمیق و تازه روی قلب من نشاند


      بلعیدم از ناچاریِ دل ،  رنجِ حاصلت
      خاموش شد احساسم از سَردابه ی دلت


      گفتی به من آرام ، حتما خوب می شویم
      دارم به سنگِ دشمنی سرکوب می شویم


      حساسیت هایم زیاد آری ، ولی چرا؟
      هر روز با بهانه ای تازه شدی جدا ؟


      گفتی بمان اما نگاهت دستِ رد به من
      زد آتشی بی دود بر ، سلول های تن


      حق باتو بود دیوانه ات بودم ولی چه سود
      قلبی که می مُردم برایش مالِ من نبود


      هر بار جانم را گرفتی و ، دوباره باز
      می کردم التماسِ تو با گریه در نماز


      خواب از دو چشمم رفت تا شعری برای تو..
      تو غرق شعر و من فقط ، غرقِ صدای تو


      اصلا مرا حس میکنی در لابلای شعر؟
      دیگر نبر نام مرا ، در انتهای شعر !


      با من کشیدی قد ،  کنار دارِ مثنوی
      از جنسِ بغض و خنده با اشعار مُنزوی


      باید که اشعارِ جدیدی رو کنم ، نخوان
      حالا رها کردم تو را بی گفتگو ، نمان


      دیگر غزل ها را به دست باد می دهم
      دل را به زخمِ شانه های یاد می دهم


      اصلا من و شعرم درک احساسمان چه شد
      آن خاطرات و غیرت و وسواسمان چه شد


      یعنی برایت این روانی تا همیشه مرد؟
      یعنی که آمد؟قلبمان را این چنین فشرد!


      نفرین نمی کنم تو را اما خدا کند ؛
      آنکه تو را از من گرفت از تو جدا کند


      یا کاش طوری عاشقش گردی و بینوا
      او را کسی دیگر بگیرد از تو بی هوا


      آن وقت میفهمی چه دردی داده ای مرا
      هر ثانیه می میری از قلبی که شد دوتا


      با هر نگاه سرد تو ، من لال می شدم
      شاهد به مرگم بی پر و بی بال میشدم


      دارم سکوتی جای یک فریاد می خرم
      نعش دلم را روی بغضی تازه می برم


      حتما نبودم آنچنان باید سزای تو
      حتما نبودی لایقم ، بودم گدای تو


      من میروم دیگر نباشم زیر دست و پا
      با ماندنم دردی نشد از رنجِ تو دوا


      اصلا بمان با هر که بودی و هر آنکه هست
      عشقی که داری بیخ ریش سرخوشانِ پست


      بردار و با خودت ببر هر آنچه دادی ام
      در عشق متهّم به جرمِ بی سوادی ام


      از روی سینه جمع کن ضربان مانده را
      رگهای احساسم بریدی تا به انتها


      در لا بلای هر نفس قلبم تو را شنید
      بارِ غمت بر گُرده ی زخمی خود کشید


      هرگز ندادی گوشِ دل ، بر نبض و خواهشش
      با بی محلی ها شدی باعث به کاهشش


      چیزی نمانده از نفس هایم به پای تو
      چشم و نگاه و نبض آخِر هم فدای تو


      هر طور شد واکردی از بارِ دلت مرا
      تلخم ولی تو شاد باش از ختمِ ماجرا


      یک مشت شعر نصفه نیمه مانده روی دست
      نووش دلت باشد رفیقِ شعرِ غم پرست


      در را که میروی ببند و گِل بزن به آن
      تا روزنی نباشد از ، یک نور یا نشان


      میترسم این دل جان بگیرد با نوازشی
      باید بمیرد نیست دیگر ، تابِ سازشی


      قدری بمان تا سیر دل بنوشمت ، وَ بعد...
      شعری بخوان تا بیکران بگوشمت ، وَ بعد ..


      با دست های خود ببند این چشم نیمه باز
      با من نشد باشی پس از این با خودت بساز


      آرام بگذارم در این ، گوری که کنده ای
      دورم کن از هر طعنه و حرف کشنده ای


      هر آنچه غم داری به من بسپار ، وَ برو
      از روی من نامِ خودت بردار ، وَ برو


      آویز کن تا خرخره از خنده کوله ات
      شلیک کن بر بیکسی تنها گلوله ات


      سنگت به سینه ام زدم آخر سرم شکست
      شد سنگ قبر من به روی نعش دل نشست


      دنیا نداشت آنقدْرها هم ، ارزش تلاش
      دیگر برو از اشک خود برخاک من نپاش


      قبل از وداعت "پونه"ای در خاک من بکار
      من را به دستِ همدمِ تنهایی ام سپار !
       
       
      افسانه_احمدی_پونه
      ۴
      اشتراک گذاری این شعر
      ۷ شاعر این شعر را خوانده اند

      افسانه احمدی ( پونه )

       ،

      ساسان نجفی(سراب)

       ،

      قربانعلی فتحی (تختی)

       ،

      شاهزاده خانوم

       ،

      عباسعلی استکی(چشمه)

       ،

      آذر مهتدی

      ،

      یاسر قادری

      نقدها و نظرات
      عباسعلی استکی(چشمه)
      عباسعلی استکی(چشمه)
      حدود ۱ ماه پیش
      مثنوی پر احساس و زیباست خندانک
      شاهزاده خانوم
      شاهزاده خانوم
      حدود ۱ ماه پیش
      درود بر خدای اشعار بااحساس و طولانی خندانک
      زیباست مثل اکثر کارهاتون ولی خداییش طولانی بود یه جا دیگه حوصله‌ام سر رفت، ولی چون شما بودید خوندم😛
      نمیشععع کمی موجزتر بسرایید؟🙈
      موفق باشید خندانک
      ساسان نجفی(سراب)
      ساسان نجفی(سراب)
      چهارشنبه ۲۵ مهر ۱۴۰۳ ۰۶:۳۷
      خندانک خندانک
      خندانک خندانک
      قربانعلی فتحی (تختی)
      قربانعلی فتحی (تختی)
      حدود ۱ ماه پیش
      درود برشما بانو احمدی

      اشعار خوبی بود لیکن غم گین

      در آینده اشاالله شاهد اشعار شاد تر و منطم تری از شما

      باشیم خندانک
      خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک


      یاسر قادری
      یاسر قادری
      حدود ۱ ماه پیش
      مرحبا باو خندانک خندانک
      تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

      (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
      ارسال پیام خصوصی

      نقد و آموزش

      زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس) زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
      ۵۶ دقیقه پیش       زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس) زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
      ۱۷ ساعت پیش       مهرداد مانا مهرداد مانا
      ۳ روز پیش       ابراهیم هداوند ابراهیم هداوند
      ۴ روز پیش       طاهره حسین زاده (کوهواره) طاهره حسین زاده (کوهواره)
      ۵ روز پیش       محمد رضا خوشرو (مریخ) محمد رضا خوشرو (مریخ)
      ۵ روز پیش       علی نظری سرمازه علی نظری سرمازه
      ۵ روز پیش

      نظرات

      مشاعره

      میر حسین سعیدی

      مست از فدا نمودن سر را جدا نمودن ااا بر سر نیزه رفتن عشق از خدا ستودن ااا اشاره به حدیث قدسی من عشقنی عشقته وااا ن
      نادر امینی (امین)

      من از آنروز دیوانه لایعقل بشدم روی ماه توبدیدم سوی میخانه شدم تن وجان را برهیدم به فراموشی دل بشکستم دل خودرا سوی میخانه شدم بدر میخانه رسیدم همه دیدم مدهوش زخود وبیخودی اکنون برستم به نهانخانه شدم درنهانخانه نیافتم جز سرگشتگی روح وروان وزنهانخانه شتابان سوی بتخانه شدم چو نهانخانه و بتخانه ومیخانه همه بی روح بدیدم یکسره سوی ازل تاختم و سوخته هشیار شدم
      میر حسین سعیدی

      ما سر ز تن و دل ز جهان رسته و مستیم ااا بر زلف چلیپا دل خود بسته شکستیم ااا نزدیک دل شکسته شد منزل آن یار ااا در دل دل خود شکسته هستیم
      نادر امینی (امین)

      مستیم وزنیم دف چو دوعالم همه عشق است رقصیم وبنوشیم زقدح می که فرزانه عشقیم دیوانگی عبد همه پرتو ذات است یاهو کنیم برهنه گیتی چو دردانه عشقیم
      میر حسین سعیدی

      دیوانه ترین لایق دیوانه ی عشقیم ااا هویی به دل دف شده دردانه ی عشقیم

      کاربران اشتراک دار

      محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
      کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
      استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
      2