دل بیمار

درود استاد عزیز
بسیار زیبا و دلنشین بود

بداهه ای ناقابل تقدیم شعرزیبای شما
شعرشما
خانه ی گل هاست
غنچه بر لب هاست
مانند خنده های لیلاست
از شاعرتوانمند داناست

درود مثل همیشه غزلی زیبا بر وزن دوری «مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن» (عاشق این وزن هستم یه شخصه🥺❤️). به نظرم در مصراع دوم بیت اول «سوی کسی نمی پرد» بهتر از «بهر کسی» ست. مصراع دوم بیت دوم خیلی مضمون زیبایی دارد ولی نمی دانم با آن «کاش» ارتباط نمی‌گیرم. مثلا اگراینطور میگفتید بهتر بود «سوی تو تیز آید و بازِ هوا را بدرد» یا «سوی تو آید و چو باز، ابرِ هوا را بدرد!» یا «...قلب هوا را بدرد» یا استعاره‌ای چون این؛ (دقت کنید تبدیل مفاعلن به مفتعلن و برعکس به اجماع علمای عروض مجاز است هر چند بهتر است اجتناب شود تا حد امکان).
مصراع دوم بیت آخر، کژتابی مضری دارد: صد، چو تو... یا صد چو تو، ... مشکل این است که خوانش دوم (که اولین چیزی است که به ذهن خواننده می رسد) دقیقا برعکس معنایی که شاعر میخواهد را تداعی می‌کند. بنابراین بهتر است تغییر کند. مثلا:
دیده اگر از دگران پُر شود و رهگذران (از عطف های مورد علاقه سعدی😁 که گاهی مفعول یا متمم اول را قبل فعل می آورد و دومی را بعد فعل)
چونکه تویی کنار من، هوش و حواسم نبرد (یا نرود)

عرض ادب و ارادت خدمت جناب امی☄️🙏


معنای عشق و عاشقی را هر که فهمید
گرساکن و گر ترساست از ماست

با انکه دریا سخت میخروشید
این رد پاهایی که تا دریاست از ماست

👏🍀🔥🙏🌿🪴🌲🌲🖐️

تقدیمی حقیر خدمت شما🤞🤞

شعر زیبای شما را خواندم و استفاده بردم،افرینها،دستمریزاد،سلامت و سربلند بمانید،قلمتان پایا،اثارتان مانا🌸🌸

با سلام و عرض ارادت آقای اصلانی بزرگوار
بسیار زیبا بود
درود بیکران بر شما

درودتان
زیباست

و یک قدم تا غزل مانده

پاینده باشید و سراینده