یک عمر من ابریم

یک عمر من ابریم

درحسرتِ لحظه های سرگردانی ست
که  آغاز تمام ِشعر  من بارانی ست

من ساحلِ خالی شده ازسُکنی ام
دیریست که دریای دلم طوفانی ست

بی وقفه در التهاب یک لحظه خوش
در حسرت چیزیم که آن پیدا نیست

یک کوه که در دست زمین خواران است
در خود متلاشی  شدنم  پنهانی ست

ترکیب ِ من و عقل و جنونم یعنی:
دیوانه که عاقل شدن ِ او آنی ست

پرواز تصّوری عبث از عشق است
وقتی که پرنده در خودش زندانی ست

وقتی که غریبه ای میان خویشان
بی تو همه شب برای شان مهمانی ست

تا نام  تو  می رود  دلم  می ریزد
ای وای که این نشانه ی ویرانی ست

یک عمر من ابریم پر از بعض وسکوت
برگرد هوای  شعر ِ من بارانی ست