من دعا می کنم

ای سفرکرده! از چه دلگیری؟       
ای که گاهی غزال و گه شیری
بی گمان، در مدارِ این چرخش       
غافل از، چرخِ طاق و تقدیری

گوهرِ عمرِ ما، رواداری است        
ترکِ میدانِ مردم آزاری است
بی خبر، دور خویش چرخیدن        
کار اسبی برای عصّاری است

حیفِ آن چهرۀ قشنگت نیست؟      
آن لب و آن دهانِ تنگت نیست؟
از درشتی، تو را چه سود آخر      
با رقیبی که میلِ جنگت نیست؟

من دعا می کنم، که برگردی        
دلبری صاف و ساده تر گردی
هم صبور و فتاده تر، از پیش        
هم پشیمان، از این سفر گردی

صادق و محکم و متین باشی        
خالی از، رشته های کین باشی
مهربان و لطیف و عطر آگین        
چون گلی با چمن عجین باشی

گر نخواهی مرا، ملالی نیست        
قصد اظهارِ عرضِ حالی نیست
زندگی با تصوّرت کافی است      
عشق را غیراز این جلالی نیست