یار

شوری نمانده در سرِ من جز هوای یار
در گوشِ جان ِمن نرسد جز ندای یار
دیری غریب گشته دلم با جهان ولی
حسرت نمی‌خورد چو شود آشِنای یار
فرقی نمی کند حرم و کعبه و کنشت
من سجده می کنم به بیابان برای یار
گفتی بخوان مرا که اجابت کنم تو را
گشته زبان جوارح ِمن در ثنای یار
شاهان به مُلک ِخویش بنازند و غافلند
دارا به حق کسی است که باشد گدای یار
غم را بگو که رخت ببندد از این سرا
شاد است سینه ام همه شب با نوای یار
آوازِ بلبلان ، پر ِپروازِ کفتران
زیباییِ قمر،  همه جا ردِّ پای یار
شهدِ گل  و شمیمِ بهار و شکوهِ شب
مهر و مَه و فلک ، همه لطف و عطای یار
هر صبحگه که گشودم زبان به حمد و ثنا
زر شد مسِ وجودِ من از کیمیای یار