گریه باران

با خیالش ابر و باران با دل من گریه کرد
آسمان هم زیر باران از شقایق شکوه کرد
آن طبیبی را که آمد درد گیر از تنم ... !
درد عشقی داد و با من زیر باران گریه کرد
ساغری از چشم مستش مست تر می کرد مرا
یک به یک پیمانه ها ، دیوانه تر می کرد مرا
محو آن چشمان آهو بود هر دم چشم من
غرق روئیای بهاری بود هر دم قلب من
کز می نابش دل رامش چو ابروی سر بامش
فتادم من زمین خوردم بماندم بر سر راهش
به چشمان خمار آلود و لب های شراب آلود
مگیر از  دامنم این دلخوشی این پیر درد آلود
کز آن باده تو را نوشم که در جامم فرو ریزی
به خلوت های گه گاهی که از یادم تو بگریزی ...