مرغ اسیر

یادم اید که بهار با دل پر درد خودش
می نوشت از غم ان مرغ اسیر
که به زندان قفس گشت دلش
و نوایش این بود
*من نگویم که مرا از قفس ازاد کنید*
*قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید*
حال خود با دل ان شاعر پر مهر وطن می سنجم
ارزو داشت  به باغی ببرندش که هوا تازه کند
تا دلش شاد شود
ولی گویا  دل من
درپی روزنه ای بود که فریاد زند
غم دنیا تا کی ؟
تا کجا باید برد زخم این درد غریب؟
من اسیر قفس خواب پریشان تو ام
که به زندان ابد حکم بدادی بر دل
تا که تنها ماند
مرغ بی تاب دلت

 

 

دو مصرع علامت گذاری شده از شاعر توانمند استاد محمد تقی بهار می باشد .