صبر

صبرم تا به کی باده نوش سحرت باشم 
تا به کی چحله نشین کوی قمرت باشم 
دلتنگیم وز زمانه آری از پیوند و تعلق 
سنگ زیرینم تا به کی مرمرپایت باشم 
نیست بودم همراهی صبر هستم کرد
خراب باده ی صبرم پیوند زلفت باشم  
خوش آمدی از امدنت بارانیم باران من
درویش درو دولت پاد شاهت باشم 
لذت وصل بینم غرق  یکی  تو شوم
جوشن عشق پوشم سرباز حرمت باشم
علم وصل تو باشد سایه بر سامان ما
بیرق ازادی بگیرم شمع نظرت  باشم
جسم روح شویم با اب تعلق به نور 
تابه دست گیرم چراغ راهت با شم
دانم جز رنگ نپزیرد بستان تو رنگی
بهتر دانستم در پرتوی پرگارت با شم
 گرشایسته نیستم نفروشم به غیر 
بگذار بر دولت تو چون گدایت باشم