تاکستان

درود فراوان. شعر شما به معنی واقعی کلمه شعر است. در شعر زبان حساب شده است و موسیقی کلمات چه از نظر معنوی چه صوتی عالی‌ست. شاعر نه اسیر مضمون‌پردازی افراطی و دور از ذهن است نه زبانش الکی متکلف است و نه ساده و کلیشه‌ای و «لوس». در شعر شما تصاویر و ترکیبات متضاد و متناقض به نسبت زیاد استفاده شده است. مثلا بیت «باغبان مُرد خدایا پسرش چوپان شد...گرگِ گلّه به گمانم که سگِ چوپان است» را درنظر بگیرید. واج‌آرایی پ در مصراع اول گ در مصراع دوم مثل رشته‌ای نامرئی موسیقی کلام را اعتلا می‌بخشد و تناسب صوتی «سگ» «گله» و «گرگ» با تناسب معنوی آن‌ها یا موسیقی معنوی متناظر شده است. همچنین ترکیب هنجارگریز «گرگ گله» که عملا به جای ترکیب نام آشنای «سگ گله» استفاده شده است نه تنها آشنازدایی می‌کند بلکه نوعی «تناقض» یا پارادوکس شاعرانه را هم ایجاد میکند: گرگ گله همان سگ چوپان است! متاسفانه بسیاری از شعرا به کاربرد این قبیل موارد در شعر بی‌توجه هستند اما شاعر این غزل به زیبایی این موارد را بکار برده است.