غبار دلتنگی

نشسته بر دل ما غبار دلتنگی
به دل نمیزند این نغمه ها دگر چنگی

سفر کجا بروم کآسمان من بی تو
به هر کجا بروم نباشدش رنگی

فتاده از تپش و هیچش اشتیاقی نیست
درون سینه به جا مانده از دلم سنگی


چو راه خفته ی بی رهگذار و خاموشم
مسافری چو به رفتن نکرده آهنگی

به تبرئه چه نیازی بود مرا بی تو
ز لکه ای که نشسته به دامن از ننگی

نزن به ساز خود ای چنگی محال اندیش
به دل نمی زند این نغمه ها دگر چنگی



* مدت ها بود که شاعر این سورده ها در من خفته بود و هر چه فریاد و مویه می کردم بیدار نمیشد، گویی خواب به خواب رفته و یا خود را به خواب زده است و سر بیدار شدن ندارد، خوب ما هم دلتنگ دیدارش بودیم و دل داده اش، اما او گویی بی خبر از احوال ما و دل، خفته بود و هیچش دل تنگی ما را به روی نمی آورد.
ندانستم چه بر سر این کهنه شاعر  سیگاری و دود آلوده و خواب زده ی ساکن درون من، افتاده، که این روز ها، از رخت خواب رخوت خود برخواسته و مدام در گوشه ی باغچه اش به زیر آواز می زند، ما هم که دلمان برایش لک زده بود، گوش جان می سپاریمش و هر آن چه او در خلوت خویش با آن صدای ناتوان ماسیده در سینه  اش، می خواند، واژه واژه به خط کرده و سطر به سطر به یادگار می نویسیمش.

۱۴۰۲/۱۲/۱۲