بهار

یک بارِ دگر نسیم ِنوروز وزید
از خاک ِدمن جوانه ای تازه دمید
بلبل به تماشای ِرخِ سرخِ نگار
سنبل بدهد آمدنِ عید نوید
پیچیده  نوای نغمه ی بلبل ِمست
بر جنگل و دشت  مژده ای تازه رسید
 روشن شده دیدگان ز سرسبزی سرو
روییده به هر شاخه، گلِ سرخ و سپید
دل را فرحی آمده از عطرِ بهار
هر غنچه که روییده به صد شور و امید
نرگس چه خرامان رسد از راه ِبهار
قمری بدهد وعده یک سالِ جدید
ماییم و بهار و ساقی و مطرب و می
از جام ِشرابِ عمر یک قطره چکید 
(این مدتِ عمرِ ما چو گل ده روز است)
بس تازه شود جهان و چشمِ تو ندید
هر کس ز بهارِ عمر گیرد ثمنی
شاد است ،چو آن فرشته در صور دمید