دوران هجران

مرا بردی به سوی باد و توفان
به دشتِ لحظه‌های تلخِ بحران

شدم زخمی به تیغِ نامرادی
رها کردی مرا بی هیچ درمان

همه خواب و خیالم سرد و خاموش
تمامِ آرزویم، نابسامان

به امّیدی که بنشینم کنارت
چه رنجی بردم از دورانِ هجران

طلوعِ ماه با حال و هوایش
دلم را کرد یکجا نورباران

گلستان بود از عشقِ تو سرشار
تو در آن باغ، چون سروی خرامان

تویی اردیبهشتی، آذرم را
به لطفِ خود ببخشا شوقِ عرفان

به پرواز آمدم در آسمانت
پذیرا باش من را از دل و جان

و یا چون آذرخشی بی‌محابا
مرا در آتشِ عشقت بسوزان