تصنیف فوق گلهای اطلسی اثر زنده یاد حسین منزوی زنجانی
..................
بیــــدل:
غزل؛
من هیچ نمی دانم، من هیچ نمی خوانم
غیر از تو نمی خوانم، غیر از تو نمی دانم
بِشناسَدَم اَر گُلبُن، بلبل که خیال تو
گل ریخته تا دامن، از چاکِ گریبانم
با یادِ تــو دَر صحرا، دَردِ دِلِ خود گفتم
از عشق تــو اِی یارا، با سنگ وُ خَس اِی جانم
این سکتهِٔ شعر من عمدی ست که می دانم
آری سخن از عشق است بیــدل، منِ نالانم
گَــر پَــرده فُــروُ اُفتد، پندار نخواهد ماند
چون روز همه بینند، دَر بَندَم وُ بِـریانم
دَر فَنِّ هنر هَــرچند، گمنامِ دِه وُ شهرم
در کارِ جنوُن لیکن، مَشهوُرِ بیابانم
اِی سَروِ گل اَندامَم، اِی رایحـهِٔ جانم
گفتم که به کوی تو، دلباخته می مانم
هَر دَم به سَرَم دارم، تا وصفِ تو را گویم
وَصفِ تو چِسٰان، ای جان؟ وین ذِهنِ
پریشانم!
وَصفِ تو بِــه سَر پُختَن، هَرگز نتوان گفتن
وصفِ تــو زِ دِل باید، هم سینهِٔ سـوُزانم
هر بیت غزل یکسوُ، افتاد «خراباتی»
بنگر دل شیدا را، اشک وُ لبِ خندانم
با کمال تقدیر و احترام ویژه🙏🏼🌹
محمدکریم نقده دوزان خراباتی
دلنشین و زیباست
روح مرحوم استاد منزوی شاد