یار بی تکرار

سلام برشما
به جمع ماخوش آمدید
بسیارزیباودلنشین بود

درود بزرگوار
بسیار زیبا و پر احساس بود

درود
خوش آمدید موفق باشید .

درود بر شما

به دانشگاه ناب خوش آمدید

بمانید به مهر و بسرایید

درود بر جناب عظیمی عزیز..
زیبا سرودید..

موفق باشید🌹🌹

درود برشما

درود بر شما شعر زیبا و با مفهومی از قلم شما خواندم

سلام
زیبا سرودی بود
قلمتون سبز
شاعر عزیز
درود درود درود

درودها بر شما ادیب بزرگوار، جناب آقای عباس عظیمی
تک تک ابیات زیبا هستند ،زیبا ، روان، والبته دلنشین وشیرین
پایدار باشید به مهر مهربان

درود بر شما جناب عظیمی گرامی

ناب سرودید

زنده باشید به مهر

درود بیکران
زیباست

درودبرشما زیبابود 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮

درود
زیبا ودلنشین وپراحساس
سروده اید
🙏❤🌺⚘🙏
رقص قلمتان ابدی

درود بیکران
زیبا و تامل برانگیز
به مهر یزدان بمانید پاینده و بالنده

درود وعرض ادب واحترام
بسیار زیبا ودلنشین
به جمع ما خوش امدید
موفق وپیروز باشید

سلام واحترام جناب عظیمی
بسیار سروده زیبایی ست و دلنشین
موفق باشید

درود بر شما

درود برشما

جالب بود

درودها ادیب گرامی

بسیار زیبا قلم زدید

موفق باشید و نویسا

صدایت می کنم بسیار کجایی یار بی تکرار
ندارم تاب تنهایی ندارم طاقت بسیار

برونم کرده ای از خویش رها در دامن تشویش
شدم سرگرم گمراهی و دور افتاده ام از خویش

نگاهم سرد و نابینا تمیزم نیست راه و چاه
چه وهمی دارد این ظلمت چه ناهموار ست این راه

به هر در می زنم افسوس گره افتاده است در کار
تهی دستم و می بازم میان خواهش و اجبار

ز هر بذری که می کارم در اخر خار می چینم
زمستان است عمر من بهاران خواب می بینم

به سینه میزنم سنگت میان جمع بدگویان
تو هر دم میدهی دردم ز بی مهری بی پایان

هر انچه داشتم روزی ز کف دادم به نام تو
به دریا دل زدم اما شدم غرق سراب تو

نوایم در گلو خشکید نایم نی شده  باریک
فروغ از دیده پر بسته جهانم تیره و تاریک

ز دنیایی که می گفتی فقط حال حزین دارم
شدم گاه پشیمانی چه شرمی بر جبین دارم

کنون اوقات هشیاری ست مستی بر نمی تابد
نقابت بر زمین افتاد بدیدم آنچه می باید

وزین پس عقل میاید ز سینه جای خود بر سر
به چشم دل شوم بینا روایم نیست چشم سر

چنانم دست می شویم ز عطر گرم گیسویت
به پایم راه می بخشم رها از ترس ابرویت

صدایم در گلو افتد چنان پژواک در کهسار
شکستن راه بر من نیست گره وا  میکنم از کار

شکر خوردم غلط گفتم چه میگویم چه می بینم
کجایی یار بی تکرار کجایی خواب شیرینم...

عباس(یزدان) عظیمی

درود و آفرین بر شما آقای عظیمی گرامی🌹
به شعر ناب خوش اومدین🌹
رسم نیست که در اولین حضور شاعران در سایت، شعرشون نقد بشه، ولی از اونجایی که شعرتون قابلیت خوبی داره و حیفم اومد چند ایراد جزئی داشته باشه، جسارتاً چند سطری در موردش مینویسم و تجربیاتمو باهاتون به اشتراک میذارم:
شعری در قالب مثنوی و با رنگ و بوی غزل، که هر بیت از اون، علاوه بر اینکه به عنوان یک تک‌بیت زیباست، میتونه مطلع یک غزل قرار بگیره.
وزن شعر، چها بار (مفاعیلن) هست، بقول قدیمی‌ها بحر هزج مثمن سالم، که همونطور که میدونید از بحرهای متفق‌الارکان هست، یعنی تمام ارکان، از یک وزن و شبیه هم هستند.
در اوزان متفق‌الارکان، طبق قواعد عروض، نمیتونیم در پایان نیم مصرع، از هجای کوتاه اضافه(علاوه بر وزن اصلی) استفاده کنیم. چنین اختیاری تنها در اوزان دوری(متناوب‌الارکان) مجازه(و البته اون هم اتفاق نظر قطعی در موردش نیست، برخی مجاز میدونن، برخی مجاز نمیدونن، برخی با شرایط خاصی مجاز میدونن).
در مصرع اول شعر شما:
صدایت می کنم بسیار کجایی یار بی تکرار
U_ _ _ U(U) _ _ _ U _ _ _ U _ _ _
اگه دقت بفرمایید، یک هجای کوتاه اضافه در پایان رکن دوم وجود داره(داخل پرانتز) که مربوط به هجای کشیده‌ی آخر واژه‌ی (بسیار) هست:
بِس( _ )
یار( _ U )
(یار) گرچه یک سیلاب است اما از نظر وزنی یک هجای کشیده است، و طبق قواعد عروض، معادل یک هجای بلند+ یک هجای کوتاه، و به همین دلیل، وزن مصرع، یک هجای کوتاه اضافه داره و مخدوش شده.
اگر مثلاً به جای (بسیار) می‌گفتین: (هر دم)، وزن درست بود:
صدایت می کنم (هر دم) کجایی یار بی تکرار
U_ _ _ U _ _ _ U _ _ _ U _ _ _
البته این مثال، صرفاً برای رسوندن منظوره.

در مصرع سوم:
برونم کرده ای از خویش رها در دامن تشویش
باز همون مشکل هحای کوتاه اضافه در پایان رکن دوم رو داریم. میشد مثلاً گفت: برونم کرده ای از (خود) رها در دامن تشویش
U_ _ _ U _ _ _ U _ _ _ U _ _ _
البته احتمال داره استفاده از (خویش) برای ایجاد قافیه‌ی درونی بوده، ولی قافیه‌ی درونی مستحبه! و رعایت وزن، واجب!... بقول فقها: جایی که واجب هست، مستحب، ساقط میشه😅

در مصرع ششم:
چه وهمی دارد این ظلمت چه ناهموار ست این راه
با این شکلی که تایپ کردید، یعنی ننوشتن الف ِ (است)هجای اضافه‌ی مخدوش‌کننده‌ی وزن، در پایان رکن سوّم ایجاد میشه، میشد نوشت:
چه وهمی دارد این ظلمت چه ناهموار است این راه
با نوشتن الف ِ (است)، مکثی ایجاد میشه که وزن رو لااقل در محدوده‌ی قواعد نگه میداره، هرچند سکته ایجاد میکنه. شکل روان‌تر این مصرع میتونه یه چیزی شبیه این باشه:
چه وهمی دارد این ظلمت چه ناهموار(و کج) این راه

در مصرع هفتم:
به هر در می زنم افسوس گره افتاده است در کار
بجای (افسوس) و (است) باید واژه‌هایی جایگزین بشه که شامل دو هجای بلند باشند(یا یک هجای بلند و یک هجای کوتاه که بتونیم با استفاده از اختیار زبانی بلند حسابش کنیم):
به هر در می زنم (امشب) گره افتاده (توی) در کار

در بیت سیزدهم:
شکستن راه بر من نیست گره وا  میکنم از کار
هجای کوتاه اضافه در پایانِ (نیست). میشد مثلاً گفت:

شکستن راه بر من (کِی؟) گره وا  میکنم از کار
یعنی به جای (نیست) باید واژه‌ای باشه که از نظر وزنی یک هجای بلند باشه نه هجای کشیده مثل(نیست).

مصرع آخر:
کجایی یار بی تکرار کجایی خواب شیرینم
هجای کوتاه اضافه در پایان ِ (تکرار). میشد مثلاً گفت:
کجایی یار بی تکرار ِ (من ای) خواب شیرینم!

تموم اینهایی که گفتم برای اصلاح وزن بود، و بازم میگم که کلمات پیشنهادی، صرفاً برای رسوندن منظورم بود.

مثنوی زیبا و منسجمی بود🌹
به امید پیشرفت روزافزون همه‌ی ما🌹

تندرست و شاد باشید🌹

دست بوس همه عزیزانی که بنده رو مورد لطف قرار داده اند هستم. سپاسگزارم .

سلام جناب استاد، قلمتان زرین ، بسیار زیبا با مفهومی قوی👌👌👌