ما جان همیم

ما نوع بشر زنده به احسانِ همیم
محتاج دل و نگاه و دستان همیم
هنگام خطر، کنار هم با دل و جان
فارغ ز نژاد و دین و ایمان همیم
چون دسته گلی ز رنگ و بوییم جدا
هم ریشه و خاک در گلستان همیم
دلخستۀ این، خزان و پاییز مریض
دلبسته، به رنگ سبزِ بستان همیم
با این همه همگرایی، من درعجبم
چون، مثل بلا فتاده بر جان همیم؟
راضی به سقوطِ یکدگر، تا ته چاه
خواهان طنابِ دار و، زندان همیم
از دیو و ددان چه انتظاراست دگر
وقتی همه، دست بر گریبان همیم؟
هم طالب مهربانی، از نوع خودیم
هم بند، به دست و پای لرزان همیم
ما، زخمی تیغِ صد تناقض شده ایم
بر سفرهٔ این سفسطه، مهمان همیم
تا عشق و خِرَد، جوهر دل ها نشود
سوزندهٔ نان و، سنگِ دندان همیم
سوهانِ روان و، تیشه بر ریشهٔ هم
ویرانگر کاخِ جان و، وجدان همیم