آن قدر مرا عذاب دادی، که نگو

آن قدر مرا عذاب دادی، که نگو
درهای جفا چنان گشادی که نگو
با خون جگر، رسیده بودم به نوا
داغی به سرِ جگر نهادی که نگو
مغرورِ منال و مستِ آوازه شدی
با بادۀ جاه و، جامِ بادی، که نگو
آلودهٔ هر گُنه که می شد تو شدی
در چرخۀ معیوبِ فسادی که نگو
هر بار، سخن ز داد، آمد به میان
دادی تو به من نویدِ دادی که نگو
افتاده اگر، طناب و تیغی به کفَت
در خانۀ خالی از ودادی، که نگو
غافل مشو از، بازی طوفانِ اَجَل
با کشتی و دریای مرادی که نگو
این شام سیاه و سرد هم می شکند
بی شبهه به پای بامدادی، که نگو