گلایه

درود و سپاس جناب استکی عزیز و تشکر از دقت نظر جنابعالی.
در فضای شعر کلاسیک فارسی و سخن بزرگان آن تقید به مینیمالیسم به این اندازه وجود ندارد که کاریرد ضمیر به قرینه کاربرد ضمیر متصل در فعل حشو تلقی شود. به عنوان نمونه به این دو رباعی متوالی از حافظ توجه بفرمایید:

من با کمر تو در میان کردم دست
پنداشتمش که در میان چیزی هست
پیداست از آن میان چو بربست کمر
تا من ز کمر چه طرْف خواهم بربست
***
تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست
تا بندهٔ تو شده‌ست تابنده شده‌ست
زان روی که از شعاع نور رخ تو
خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست

درود و سپاس جناب اکرمی عزیز

درود و سپاس بانوی گرامی. لطف عالی پاینده

ارادت و سپاس

درود بر شما بزرگوار