رویای آبی

خیلی خوب بود جناب افشاری متفکر..
درود بر شما و اندیشه‌های نابتان..

درودبرشما جناب افشاری عزیز
زیباقلم زدید

درود بزرگوار
جالب و زیباست

سلام و درود

بسیار زیبا و ارزشمند مرحبا.

نویسنده ی رُمان جالب -جاناتان مرغ دریایی- آقای \"ریچارد باخ\"  آنقدر زیبا و مفهوم پرداز و هنرمندانه و جزییات‌نگر ، آرزوها و سخت‌کوشیِ یک پرنده‌ی افسانه‌ای را به تصویر کشیده است که روحِ هر انسانی ، با خواندنِ این کتاب به پرواز درآمده و مثل جاناتان به دنبال آرزوها و رویاهایش جاری می شود و تا به پایانِ داستان نرسد ؛ دست بر نخواهد برداشت.

به‌راستی که این مرغ دریایی (جاناتان) در وجودِ تک تک همه ی ما انسان‌ها ، زندگی می کند.

بیشتر مرغان دریایی زحمتِ فراگیری را به جز ساده ترین حقیقت های پرواز آن هم برای سیر نگه داشتن خود و بقای دنیوی ، به خود نمی دادند . آن‌ها فقط به دنبال یافتن راهی بودند که بتوانند کمی از ساحل دور شوند و غذای مورد نیلز روزانه ی خود را بیابند و دوباره به جایگاهِ خودشان برگردند و سعی نمی کردند که کمی دورتر یا فراتر از محوطه ی خود رفته ؛ زحمت پرواز در اوج را به خود بدهند و شهامت کشف و تجربه ی دنیای واقعی را به خود نمی دادند . در واقع باورشان به تقلیدِ قبلی‌ها فقط این بود که آن‌ها می توانند در همین حدی که برایشان آموزش داده شده و توسط نیاکان‌شان گفته شده است ؛ پرواز نمایند و روزگار بگذرانند لذا سعی و تلاشی بیش و مضاعف نمی کردند که چیزهای جدیدی بیاموزند و خود را در یک چارچوبِ بسته و پوسیده براساس عقاید بزرگان و قُدَمای خود ، محبوس نموده بودند و به خودشان این فرصت و اجازه را هم نمی دادند که از محدوده ی امنِ خود فراتر بروند و با خودباوری مکاشفه نمایند.

دقیقا این داستان مصداق خیلی از ما انسان‌هاست که چنان به برخی عقاید خرافاتی و پوسیده ی مرسومِ به ارث رسیده از گذشتگانِ خود چسبیده ایم که به هیچ عنوان حاضر نیستیم که ریسمان کهنه ی تقلیدهای کورکورانه ی خود را پاره نماییم و تجربه های جدید و نو را بیازماییم.

فکر می کنیم همان چیزهایی که از چندین هزار سال پیش گفته شده هنوز هم آن‌ها قابل استفاده و پیاده شدن است . غافل از اینکه دنیا با چه سرعتی در حال پیشرفت و تغییر و دگرگونی است و باید افکار و عقاید و باورهای خود را به‌روز نماییم و با زمانه ی خویش به سمتِ نور و آگاهی پیش برویم.

اما در این داستان زیبا، جاناتان تنها مرغی بود که دغدغه ی بزرگتری داشت و آن پرواز بود.

بیش از هر چیز به پرواز عشق می ورزید.

برایش مهم بود که ببیند در هوا چه کارهای دیگری غیر از یافتنِ غذا می تواند انجاپ بدهد و چه کارهایی را نمی تواند انجام دهد.

پس مدام در حال اوج و فرود بود و بال‌های خود را در سرعت های مختلفِ پرواز با حرکات آکروباتیک امتحان می کرد تا به نتیجه ی مطلوبِ دلخواه برسد.

جاناتان هرگز ناامید نشد و آنقدر به تلاش خود ادامه داد تا موفق شد.

در طی تمریناتی که روزانه انجام می داد، متوجه شد که خیلی چیزها و کارها برای یاد گرفتن وجود دارد. با وجود گرسنگی و خستگی روزانه و نحیف و لاغر شدن ، اما خوشحال و راضی بود چون مشغول یادگیری بود.

هر روز تمرین های پرواز خود را در سرعت ها و جهت های مختلف امتحان می کرد. در این راه تنها بود اما این تنهایی و انزوا و غربت ، او را شکست نداد بلکه هر روز مصمّم تر در راهی که انتخاب کرده بود ؛ به دنبال آرزوهایش تلاش می کرد.

جاناتان با خودش عهدی محکم بسته بود و بخاطر همین ، هیچ چیزی در سر راهش نتوانست عهد او را بشکند و بااعتماد به نفس، تمام توانایی خود را بکار بست و توانست بر تمامیِ موانع حتی بر ترس خودش هم غلبه نماید.

با سرعتِ هر چه تمام تر رو به بالا اوج می گرفت. سرعت بود و قدرت بود و لذت یادگیری ، سرعت زیبایی محض بود. هر چه بالاتر می رفت هیجان اش بیشتر می شد و معنای زندگی را بیشتر می فهمید و درک می کرد.

حالا یک دلیل برای زندگی نزد جاناتان وجود داشت . اینکه می توانیم خودمان را از این نادانی بیرون بکشیم و مخلوقاتی شگرف، باهوش و بامهارت باشیم. می توانیم آزاد باشیم، می توانیم یاد بگیریم که پرواز کنیم.

جاناتان دوست داشت آنچه را که آموخته بود به دیگر مرغ‌ها و همنوعانش نیز بیاموزد.

دلش می خواست آن.ها را هم در این افتخاری که با امید و تلاش و مشقّت کسب کرده بود ؛ شریک نماید اما رهبرانِ مرغان این اجازه را به او نمی دادند.

\" من فقط می خواهم آن چه را متوجه شده ام، افق هایی را که برای همه ی ما نمایان شده، با دیگران سهیم شوم.\"

حالا جاناتان مهم ترین دلیل برای زندگی در جهان را پیدا کرده بود. دلیلی برای زندگی والاتر، یادگیری و کشف و آزادی.

دلش می خواست مرغان دیگر هم لذت و شکوه اینگونه پرواز را باور کنند.

او هر روز بیشتر و بیشتر می آموخت.

با پرواز بر فراز مناظر جدید و شگرف ، افکار جدید و پرسش های جدید در ذهنش پدیدار می گشت : چرا مرغان دیگر خواهان رسیدن به این بهشت نیستند؟ چرا به فکر شناخت و تکامل خودشان و رهایی نیستند؟ آن‌ها هم می توانند آزاد باشند البته اگر بخواهند.

جاناتان فهمیده بود که چیزی به نام کمال وجود دارد و برای رسیدن به آن تلاش می کرد و دوست داشت آموخته های خودش را در اختیار سایر هم‌زیستانِ خود بگذارد تا آنها هم طعم و لذت آن هیجان را بچشند و خودشان تجربه نمایند.

انسان وقتی بداند که می خواهد چکاری انجام دهد و هدفش چیست و به عبارتی چرایی ماجرا برای خودش شفاف و معلوم باشد ؛ آن‌گاه بهترین تلاش خود را می نماید تا به موفقیت برسد و چقدر لذت بخش است هنگامی که بتوانی با مهربانی و محبّت ، دانش و آموخته های خودت را با دیگران سهیم شوی و آنها را هم در راه سعادت و خوشبختی یاری نمایی.

حالا وقت آن رسیده بوده که جاناتان در حکم یک آموزگار مهربان و استادی راهنما که عاشق تعلیم دادن است ؛ ایده های جدید و ناب خود را که با حقیقت عجین شده بودند ؛ به مرغانی نشان دهد که در پی فرصتی برای یافتن حقیقت بودند.

یاد گرفته بود که مرغی که بالاتر پرواز می کند، دورترها را هم می بیند. بنابراین تا می توانست اوج می گرفت تا بتواند جاهای بیشتری را نظاره کند.

او یاد گرفته بود که اندیشه ی نو از آزادی و آزادگی و تلاش و پرواز است و هیچ چیز نمی تواند او را محدود نماید.

اندیشه ی نامحدود آزادی و دقت در پرواز درست، پلّه ای برای تجلّیِ سرشتِ واقعی است . پس هر چیزی که محدودمان می کند را بایست کنار بگذاریم.

انسان‌ها هم باید از این مرغ دریایی بیاموزند که باخودشناسی و تلاش ، افکار و اندیشه هایشان را به پرواز دربیاورند تا بتوانند به موفقیت و تعالی و کشف معنای زندگی برسند.

زنجیری که به افکارمان بسته شده باید باز شود . هما ن زنجیر و افکار پوسیده و کهنه ی قدیمی است که دست و پای هر کسی را می بندد و مانع از پیشرفت و حرکت می شود پس بخواهید تا رها شوید.

تنها قانون حقیقی ، قانونی است که بتواند ما را به ترقی و آزادی برساند.

شگرد کار این است که ما می خواهیم به درستی و با شکیبایی بر محدودیت هایمان غلبه داشته باشیم پس تلاش می کنیم تا سطح آگاهی و گستره ی دیدگاه خود را تغییر دهیم و از دست کسان و چیزهایی که مانع حرکت و پروازمان می شوند رها شویم.

پس سعی این باشد که دیگر یک جا نایستیم بلکه به فکر پرواز در اوج آسمان آبی باشیم.

بایست هوشیار بود . در تلاش برای رهایی.

جاناتان الگوی مناسبی برای پرندگانی بود که میل به پرواز داشتند و خواهان تغییر در شیوه ی غلطِ زندگانی خود بودند و مثل او به‌ دنبال هدف و کمال و سبک زندگی درست می گشتند . هر چند که بعد از جاناتان ، تعداد بسیار اندکی از مرغان دریایی به او اعتماد نمودند و بقیه ی مرغان در همان خواب غفلت خویش باقی ماندند و هیچ‌وقت تلاشی برای اوج گرفتن خود ننمودند و با منفی اندیشی های متعصّبانه و دُگم‌‌سوی به شماتت و بدگویی از جاناتان ادامه دادند.



سلامت و دلشاد و سرافراز باشید

درود عارف جان

درود بر شما جناب افشاری گرانقدر

ناب سرودید

درود بر شما

درودتان باد
جناب افشاری عزیز

🍃🌺🌻🍁🌹🍃

سلام جناب افشاری گرامی احسنت بر شما بزرگوار بسیار
زیبا سروده اید شما قلم تان مانده گار

سلام
شعر بسیار شیوا ورسایی بود
هزاران درود برشما

درودتان🌹🌹🌹

لاااااااایک_طلااااااااایبییی🌺🌹🌺🌹🌺🌹🌺🌹🎀🌺🎀🌺🎀🌺🎀🌺

درود عارف خان
این بحث نمردن اندیشه و...
من خیلی پر رنگ در اندیشه جورج اورول و مخصوصا در 1984او دیدم اگر نخوندی یه بار بخون
شادمان باشید

درود جناب افشاری
زیبا قلم زدید و کتاب هم واقعا کتاب خوب و تاثیر گذاریه

درودبرشما عارف جان عزیزم بسیار عالی بود 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻
💙💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵
💐💐💐💐💐💐
🌼🌼🌼🌼
💟💟💟
❤️❤️
❤️

درود ها بر جناب افشاری
زیباست
موفق باشید

درود جناب افشاری
بسیار زیبا بود قلمتان سبز👏🌹

🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸

عالیست گرانمهر
درودتان

درود جناب افشاری
سپاس از اشتراک🙏🙏🙏

درود بر شما

درود

درود برشما جناب افشاری

جالب بو د

عرض ادب
درود بر،شما
موفق باشید
پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی ست
🌸🌸🌸🌸

سقراط فیلسوف بزرگ یونان، با شعار به خود بپرداز همشهریان آتنی‌اش را تشویق می‌کرد تا خدایانشان، ارزش‌هایشان و خودشان را مورد پرسش و ارزیابی قرار دهند. در سال ۳۹۹ پیش از میلاد، سقراط به فاسد کردن جوانان متهم شد. اتهام دیگر او بی‌اعتقادی به خدایان بود. سقراط را به دادگاه فراخواندند و قضات مجازات مرگ را برای سقراط خواستار شدند. در حالی که شاگردانش پیشنهاد فرار به او می‌دهند، او مرگ را به فرار ترجیح می‌دهد. افلاطون شاگرد او، در رساله‌های آپولوژی، کریتون و فایدون به شرح زندگی و محاکمهٔ استادش پرداخته‌است.