قمارخانه

شب از نیمه گذشت
شرف از کوچه های شهر
قمارخانه ای 
به وسعت قومی هویٰ به سر
گردش سکه های بی شیر و
ریزش برگ های پی در پی 
برد از ناکسان امیدِ ظفر
باختنِ گنج آبرو به شبی
تار و بیگانه با طلوعِ سَحَر
گذر لحظه ها به سرعت باد
فرصت رفته از کفِ مادر
دختری منتظر، گرسنه، مریض 
مانده بیدار، در میانۀ در
تیغ و تزویر و التماس دعا
هدیۀ مؤمنانِ شک پرور
آسمانی ستیزه جو، غرّان
کودکانی غریب و بد اختر
پیچش یک سؤالِ بی پاسخ
در سرِ نسل خسته از باور
که چه سان می شود دوباره گرفت
باز پس، آنچه باخت، جهلِ پدر؟