گیاه عاشق

دانه ای کوچک ز دست باغبان
در زمین افتاد و از دیده نهان
آب باران خاک را سیراب کرد
دانه همچون خاک میل آب کرد
تا توانست آب نوشید از زمین
روز ها کارش چنان بود و چنین
کم کمک دانه زخاک آمد برون
ریشه اش در خاک و ساقه چون ستون
آسمان پر ابر و باران دیده بود
ابر روی شمس را پوشیده بود
ناگهان چشمش به خورشید اوفتاد
عاشقانه دل به راه او فتاد
گفت اکنون یافتم معشوقه را
دلبر پرده نشین مستوره را
دستها را سوی او والا کشید
ساقه و برگ از زمین بالا کشید
فکر هر روزش فقط خورشید بود
ریشه تا هر برگ‌او امید بود
روز ها اینگونه طی کرد و گذشت
رویش از معشوق هرگز  برنگشت
فکر او تنها وصال یار بود
آروز ی او فقط دیدار بود
گفت این یار وفا دار من است
نور و گر مایش فقط مال  من است
روی خوش دارد به من هر صبحگاه
می نوازد برگ و گل تا شامگاه
مدتی اینگونه طی کرد و گذشت
رشد کرد و قد کشید و راست گشت
رفت بالا کرد اطرافش نگاه
گشت ویران ناگهان آن بارگاه
کاخ امیدش چنان ویرانه شد
مدعی بسیار دید دیوانه شد
سر به پایین او فکند و زار گشت
عاشق از جور رقیبان خار گشت
برگهایش زرد گشته سوختند
لب بر این جور و جفا ها دوختند
گفت من تنها نبودم این میان
نور و گرمایش برای دیگران
دل شکسته خسته از جان وارهید
روی خاک افتاد و دیگر آرمید


                            مریم رحمتی پویا

1402/7/16