گل اندام

تو را گفتمت ای گل اندام ناز
وجودم کنارت پر احساس شد
دمی از کلامت چو مهمان شدم
دلم مست عطر گل یاس شد
بهار هم به سوی تو پل میزند
که نقاشی ات زینتِ زندگیست
دگر بر کسی این که پوشیده نیست
خدامان یکی از تو تنها یکیست
سرم میشود سر به بالا برم
بلندای افکار تو قیمتی ست
ستایش کنم قامت عشق را
که کتمان این اصلِ بی غیرتی ست
به من قدرت این جسارت بده
ببوسم نگاهِ عمیقِ تو را
که من میپرستم دو ابرویت و
دو چشمانِ با من رفیقِ تو را
تو ای نازنین مهرَم جانِ من
که عشقِ تو در تار و پود من است
به رویای با من اقامت گزین
که این قبله ی بی حدودِ من است