کودکی ات را رها کردی ...
خفته ای در شب ِ خستگی ِ عروسکها
و چه آرام مینگری زمان را
دراین مقطع از بستر ِ زندگی
.
تقصیر آیینه نیست!!!
نگاهش کن
ای سکوت ِ ناگزیر
کودکی هایت خفته در بستر
در غروبی نفسگیر و بارانی
.
برق ِ کف ِ سرت
نشان دارد از
بی نشانی ِ گیسوانت ؛
هاله سیاه ِ دور ِ چشمانت
پوشانده ؛
برق شیطنت ِ کودکی را
که رنگ ِ التماس دارد
برای زیستن ؛
یا
خواهش برای رهایی
در سکوت
و نفسهای آخر
.
چگونه در آغوش بگیرم ؟
هیکل نحیفت را ،
دستان ِ بی رمقت را
بسپار به دستانم ،
ظرافت ِ آنها
به خاطرم آرد
ترس از
شکستن ِ نوک ِ مداد در دبستان را
.
سهم تو از زندگی ...
نفس ِ گلبرگ ِ یاسی
که مچاله میشود
زیر ِ پای لحظه های شکم پارگی
بی خیالی ، بی عاری
سایه های مُهر ِ برگشتی
و نبود ِ بودجه
.
.
.
اندکی درنگ ...
سهم ما چیست؟
تا لحظه پریدن ِ پرستوها
شب ِ تنهایی ِ بادباکها
============================
پ . ن :
هم اینک ...
پرستوهای مهاجر ؛
نیازمند نگاه مهربان و دستان پرمهرتان هستند.
آنگاه که فرزند دلبندت را در آغوش میگیری ؛ به یاد نفس ِ یاس ِ بهاری نیز باش.