💠 کَمی 💠

سلام و درود استاد دکترسیدمحمّدی ارجمند


شعری اصالت‌اندیش ، دلپسند و زیبا در قالبِ نیمایی

و نوعِ ادبیِ خاصی از شیوه‌ی غنایی‌نگاری یعنی همان تکنیکِ :

Pramatic lyric را برای اولین بار در دوره ی معاصر البته ،

از قلم ارزشمندو منحصربفرد شمادرتکرار رکن مفاعلن‌خواندم

این گونه از غنایی‌سرایی لطافتِ عواطف و احساسات زلال

شاکله‌ی منتخبِ شخصیِ شاعر است و به غایتِ عشق و

رنج‌های راهِ پُرفراز و نشیب آن ، نامرادی‌ها و حتی گِله مندی

های در سکوت قاب گشته و هر آنچه شگفتی روحِ اَلَستیِ

انسان را متأثر و در مَکثی متفکّر به جولان می نشاند ؛

هنرمندانه می پردازد.


صداقت قلم ارزشمند شاعر و برخورداریِ دلگویه اش از

وفورِتجلّیِ آرایه‌های‌ادبی و صنایع‌ِبدیعی، نیزتقابل‌پردازی

مهارت‌بیانش و بطورِکلی آنچه این نوعِ ادبی را از غیر آن

متمایز می دارد؛ چیرگیِ مقوله‌ی عاطفه و احساس و تخیّل

است بر سایرعناصرِ شعری و بنابراین هراندازه ادراکِ شاعر

از جلوه ی آیینگی‌ها و نمودِ دل‌آگاهی‌های این‌طریقِ پُرپیچ و

خمِ صعب و خضرآشنا ، عمیق‌تر و بارزصداتر باشد ؛

سخنش نیز نافذتر و چنین دلنشین برای مخاطب یا

خواننده خواهد بود.


ادب غنایی از انواع دیگر آن یعنی حماسی و اجتماعی و

تاریخی و تعلیمی و امثالهم ، خصوصیّاتِ شعری و زبانیِ

برجسته‌‌ترونمایانی دارد و از لحاظِ مراتبِ پدیداری و رویِش

و رشدِعلمی - هنری، جوانبِ کهن‌تری را داراست و درواقع از

جمیعِ جهات ارجح در نزدِ نگارندگان است و خیال‌انگیزترین

نوعِ‌ادبی را درحوزه‌ی سبک‌شناسی به‌خوداختصاص می دهد.


بررسیِ محتوایی دلسروده تان را به استادان سایت می سپارم تا از نگاشتِ ایشان بیاموزیم .


- فقط به نظر شخصی ام البته استاد ، ترکیبِ ( توده سنگ / یا مثلاً ( بَرّه سنگ) در خصوص کباب شدن دل ) از توله سنگ گرچه نو و مبتکرانه بکار بردید ؛ قشنگ‌تر و خودش گویاست ولی باز صلاح مملکت خویش خسروان دانند .



ببخشیدم لطفاً که دیر آمدم و تندتند و خلاصه نوشتم
سلامت و دلشاد و سربلندباشید

وقتی با چرخ کردن مرام شعر را آغاز می کند استحکامی بر آنچه که برداشت کرده تعبیر می شود.در هر حالت معناییِ چرخ،چرخ کردنِ مرام به معنای آماده کردن مرام می تواند باشد برای رفتنهایی که به تعبیر شاعر رفتن مجاز نبوده و یا ممنوع بوده و یا راهی برای رفتن نبوده مگر اینکه ابتکاری در این راهِ رفتن بوده باشد .اینکه ابتکار جمع بسته شده یعنی هر بار رفتن.و جالبتر اینکه از دید شاعر تمامی این رفتنها اگر کمی مرام چاشنی اش می شد هیچ وقت به رفتن منتهی نمی شد.تا اینجا موضوع شاعر و دغدغه مندی اش مشخص شد.ادامه ی بند نشان می دهد شاعر از هر بار رفتن معشوق هر بار جدایی معشوق هر بار جدایی مقصود می میرد و زنده می شود .اما هوارهای آخرِ بند نقش تصویر شده در ذهن مخاطب را نقش بر آب می کند چرا که ابتکار برای رفتن هیچ وقت نیازمندِ هوار و جال و جنجال نیست پس موضوع از این جا باید سوا شود و شاعر با این ترفند مخاطب را کنجکاو به ادامه شعر در بندِ بعدی دعوت می کند. بند بعدی را با وسواسِ بیشتری باید دید این برای مخاطب بسیار حیاتیست.برای شاعر نیز.چرا که اگر شاعر نتواند موضوع را برای مخاطب بشکافد تیرش به خطا نشسته و شعر عملا شکست می خورد.بند دوم کلیدواژه هایی برای کشف دارد.آنجا که شاعر پرنده خیال را بی زین و بست و چفت،سوار می شود و شمولیتی جهان نگر به ماهیت شعر می دهد و امت بهانه ها (امت بارِ معنایی سنگینی دارد.گستردگیِ سنگینی را به دوش می کشد)و گلوله و کمانه(این ترکیب به روز و خوش نشستی است.)پیش می کشد و آیینه می کند برای مخاطب تا موضوعیت دغدغه مندی شاعر را بارزتر کند.بعد از مرام،حال سکوت توصیه شاعر است.در اینجا مخاطب شاعر معلوم می شود.سکوت برای چه؟شاید باید اینجا خودِ شاعر مدد کند که این جهت بندی سکوت برای مخاطب نامشخص است.البته می توان تعبیر کرد که شاعر شاید در اینجا مخاطب را آزاد گذاشته که خود برداشت کند.تعبیر کند سپس برداشت کند.اگر از این بُعد به معنا بنگریم قابل حل خواهد بود.اینکه چقدر برای این سکوت شاعر کد گذاشته بسته به رای مخاطب،در موفق بودن شعر در این بند تاثیر بسزایی دارد.بند سوم کمی سنگینتر از دوبندِ آغازین شعر است.بندِ سوم نیاز به تفکر و تعمق در اندیشه شاعر دارد.یواش رفتن نه به معنایِ عامِ آن،بلکه تعبیر از شتابزده عمل نکردن است برای نپریدن در حرف و دوم اینکه ابتدا باید دری باز شود دریچه ای گشوده شود.جسارتی که پیشنیاز آن است و سپس به تعبیر شاعر کسی که این جسارت را انجام می دهد ممکن است در جامعه(جامعه قبل از تغییر از دید شاعر)به انزوایی سخت کشانده شود خاصه اینکه قبلتر ازآن در انزوای باوریست که دوستش دارد.پس باید با تعمق در معنایِ این جسارت گذر کرد و معنایِ دوم یواش اینجا گره گشایی شد.
بند چهارم شاعر از روش مظلوم نمایی برای پیگیریِ بیشترِ موضوع از جانب مخاطب استفاده می کند.این روش تاریخچه طولانی مدت و موفقی دارد.به نظر مظلوم و حسین(ع)مثال خوبی از نوعِ تعبیر گشایی ام برای مخاطب باشد.
بند پنجم پس از دیدن جنازه بند چهار می طلبید که حتما یک ارتباط معنایی درستی را شاعر برقرار کند.و بخاطر همین شاعر از دعا استفاده کرده و این دعا علاوه بر ایجاد ارتباط با بند بالایی،باتوجه به ترکیب واژه ای دعای انعقاد وظیفه ای دیگر که همان پهلویِ معنایی خاص را برای مخاطب به دوش می کشد.ادامه بند پنجم مشخص می شود این دعای انعقاد که ابتکار شاعر بوده است چه قشرهایی از جامعه مورد دغدغه شاعر را نمود می دهد.
دل و کباب و توله سنگ.دل و کباب احساس لذیذ خوردن و همچنین ناخوشایند عاشق و معشوق و نرسیدن را در ذهن مخاطب تداعی می کند. اینکه کدام است به شاعر بستگی دارد.وقتی واژه توله می آید سریعا تمامی آنچه مخاطب تداعی کرده را منفجر می کند و همه ما می دانیم توله به چه معناست و هیچ وقت برای فرزند(ببخشد)حیوانات حلال گوشت بکار نمی رود.و سنگ که فکر کنم نیاز به توضیح ندارد.و در ادامه با این کد گشایی معنا به راحتی برای مخاطب تداعی پیدا می کند.
و بند آخر.
معمولا بند شاعر است و توصیه ی آخر.
آخر
بدرود.

با سپاسمندی