فراخوانِ عشق

سلام
درنگی لذّت‌بخش در خوانش یک شعر:
عاشقانه‌ای زیبا و منسجم است با بیانی خوب و پایان‌بندی عالی:
1ـ «اندوه دوری» اگرچه تازه نیست امّا «هوسِ جنگ کردنِ» آن (اندوه) بیانی تازه و جالب‌توجّه است. همچنین است نشستن آن «در هر هجای صدا» و « پاهای عاطفه را لنگ کردن».

2ـ در بند دوم «آه‌زارِ» ترکیبی بسیار زیبا و دست‌کم برای من تازه است و «آه‌زارِ حنجره» هم چنان است. آه کشیدن از سرِ درد و رنج و اندوه و تأسف و افسوس و مانند این‌هاست و شاعر پسوند «زار» را برای انبوهی آه، و در واقع برای انبوهی همان «اندوه دوری» آورده و با «حنجره» پیوند زده، که گذرگاه آه است از سینه به لب. در «حول حیای حوصله» واج‌آرایی نمایان است. «خیس‌باد خاطره» هم زیباست.

3ـ در بند سوم، هم خطاب (ای سایه‌یِ طراوتِ بارانِ اشتیاق!) خیلی قشنگ است و هم وصف اشتیاق به زیبایی بیان شده است با: (نشستن عطر محبوب بر) گلِ دامانِ اشتیاق، گوشِ عشق، بهانۀ پروازِ انتظار، فراخوان اشتیاق.
از سویی تکرار سین و شین و زا، و از سوی دیگر تکرار آ = ـا [â] هم در کلمات قافیه (باران و دامان و فراخوان) و ردیف (اشتیاق) و هم در دیگر واژه‌ها موسیقی بند را ممتاز کرده است.

4ـ بند پایانی چنان عالیست که علاوه بر حسن ختام شعر، گویی چکیدۀ سخن شاعر است یعنی آن سه بند گفته شده تا این بند ظهور کند:
«دستی بکش به خواهشِ گیسوی بیقرار
بر گونه‌های روسری‌ام بوسه‌ای بکار
چشمِ حسودِ پنجره را کور کن وَ بعد
من باشم و نگاهِ تو با یک بغل بهار»؛
به‌به!
خواهشِ گیسویِ بیقرار، گونه‌هایِ روسری (و بوسه کاشتن بر آن)، چشمِ حسودِ پنجره (و کور کردن آن؛ خیلی زیباست...) از آفریده‌های زیبای شاعر در این بند است و در مصراع پایانی (من باشم و نگاهِ تو با یک بغل بهار) نوعی وصال آرزو شده و به تصویر کشیده شده است. بس‌که زیبایی‌های شعر چشمگیر است، چنانچه خواننده‌ای مانند من نتواند از «بوسه کاشتن بر گونه‌های روسری» دریافتی روشن داشته باشد، از لذّتش کاسته نمی‌شود.
*
واژه‌سازی از طرفی در تازگی آفریده (شعر، نوشته) نقش دارد و از طرف دیگر در گسترش زبان؛ از این رو ستودنی است. این ویژگی هم در این شعر و هم در برخی اشعار دیگر خانم کاسیانی محترم دیده می‌شود.
با آرزوی تندرستی و شادی
شاعر بمانید