سوک داشت

درچرخه ی ایّام که  درچنبر کس نیست
 چون زاغ پلشتی ، سیه روی بماندیم
برکام شما گشته جهان، چون گل صدبرگ
 درباغ خزان ، بی بَر و بی بوی بماندیم
صد مرغ هما ، دوش نشین خَس و کَس شد
 کم مایه تر از هر گِل سرشوی بماندیم
اندیشه که حبس است ،سرودن به چه قیمت؟!
 بیهوده دراین رهگذر وکوی بماندیم
صاحب هنران صدرنشین همه اعصار
 ما بی هنران  بی تک و بی پوی بماندیم
درفکرکسانیم، ولی هم نفسی نیست
 همچون زن مستوره ی بی شوی بماندیم
دربازی چوگان زمان گر چه رمیدیم
 گه مات و گهی منتظر گوی بماندیم
پاداش زبان بازیمان بند وقفس گشت
چون نحل عسل در بُنِ کندوی بماندیم
«شایسته ی همراهی سیمرغ، مگس نیست
ماندن حَدِ ما بود ؛ از آن روی بماندیم»
گر رفت عقابی به فراسوی زمان زود 
ما بوفک کوریم که بدخوی بماندیم!
ققنوس به سرمنزل مقصود شدافسوس...
پوچیم و پلشتیم و ز هر سوی بماندیم ...