نگاه لاجوردی

درودهای فراوان جناب استکی بزرگوار

درودها شاهزاده خانوم عزیز

درود، تا آنجا که مطالعه کرده ام قافیه ها درست اند زیرا ضمیر متصل م به د چسبیده است و تغییر ماهیت داده است، مانند بیت زیر از عطار:

جامه‌دران اشک فشان آمدم
رقص‌کنان نعره‌زنان گم شدم

سلام مجدد

بزرگوار اگر به قول خودتان‌مطالعه داشتید ! حتی به اندازه تیک نقدهای اخیر سایت در بحث حروف الحاقی قافیه ، که درست می نوشتید. ولی مطالعه ای نداشته اید .

قوافی شعر ِ شما در سه واژه ی ( عدم / دم / قدم ) در طول شعر درست است ولی در دو فعل ( آمد و شد ) حرف میم الحاقی است و این دو واژه جزو قافیه محسوب نیستند.


سلامت باشید .

سلام دوباره
اشتباه از من است، ولی اگر بنا را بر این بگذاریم باید به تمام شاعران فارسی زبان هم ایراد بگیریم چون این قافیه جعلی یا به اصطلاح معموله بین همه شایع است:

چنین گفت کز نزد تور آمدم
بفرمود تا یک زمان دم زدم

.

کنون من ز ایران بدین آمدم
نبد شاه دستور تا دم زدم

.

دلم تنگ شد بانگشان بر زدم
تن از دست آهنگران بستدم

.

سکندر منم وان زمان من بدم
به خوبی بسی داستانها زدم

(فردوسی)

.

مرا می‌بینی و هر دَم زیادَت می‌کنی دَردَم
تو را می‌بینم و میلم زیادَت می‌شود هر دَم

به سامانم نمی‌پرسی، نمی‌دانم چه سر داری
به درمانم نمی‌کوشی، نمی‌دانی مگر دردم؟

نه راه است این که بُگذاری مرا بر خاک و بُگریزی
گُذاری آر و بازم پرس تا خاکِ رَهَت گردم

ندارم دستت از دامن، به جز در خاک و آن دَم هَم
که بر خاکم روان گَردی بگیرد دامنت گَردم

فرو رفت از غمِ عشقت دَمَم دَم می‌دهی تا کی؟
دَمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جُستم
رُخَت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم

کشیدم در بَرَت ناگاه و شد در تابْ گیسویت
نهادم بر لبت لب را و جان و دل فِدا کردم

تو خوش می‌باش با حافظ، برو گو خصم جان می‌ده
چو گرمی از تو می‌بینم، چه باک از خصمِ دَم سَردم

(حافظ)

.

ای داروی دلپذیر دردم
اقرار به بندگیت کردم

دانی که من از تو برنگردم
چندان که خطا کنی صواب است

.

پسند آمد از عیب جوی خودم
که معلوم من کرد خوی بدم

.

طبیب و تجربت سودی ندارد
چو خواهد رفت جان از جسم مردم

خر مرده نخواهد خاست بر پا
اگر گوشش بگیری خواجه ور دم

(سعدی)

.

بدیدم کشوری خالی ز مردم
همه دیوان فتاده یک به دیگر

بلی افسانه کس را نیست باور
ولی در شهر ری امسال دیدم

نهاده چهره بر رخسار خواهر
برون بردم ز خانه رخت و راندم

.


زین دزد نبردمی چنین کیفر
یک روز دگر به قلهکش بردم

مرکوب کم وگران و بس منکر
چون باز شدم به خانه پرسیدم

.

خوش به مثل گفته اند یک دل و صد غم
شد غم زلفت مرا زیاد چو دیدم

بینم این جمله را و خون شودم دل
زانکه نیارم کشید از این سخنان دم

(محمدتقی بهار)

درودها جناب اکرمی بزرگوار
ممنون از شما

درودها
ممنون

درود جناب نظری بزرگوار

درودها جواد جان عزیز

درودهای فراوان استاد انصاری عزیز
مستفیض شدیم از حضورتان

درود جناب حاجی پوری عزیز

درودهایتان
ممنونم

درودهایتان

درودها

درودها جناب سلیمی عزیز
ممنون از شما

درودهایتان

درودهایتان