کویرنامه... بخش هشتم و پایانی

هنوز هم در امان نیستی
از دشنه بی مهران
به سلاخی ات آمده اند
آمده اند که نامت را
آری نام پاکت را
این طلایه ی تاریخ
مزینان
مزین به علم، ادب و آگاهی را
از مقیاس این جغرافیا
به هزار فریب و نیرنگ
بر چینند
هر روز نقشه ای
توطئه ای
و دسیسه هایی با افکار پلید
بر تارک تو می کوبند
ده
آبادی
دهستان
و دیگر بار شهر
شاید هم محله ای از جایی
اکنون نیز
در حصار راه ها
دوری از آبادانی
در نامی دیگر
و عنوانی دیگر
مهجور
من این را
با دویدن همراه گون شنیدم
قاصدکی از جنس خودمان
غافل که نام سترگ تو
بر بستر تاریخ
و گستره ی گیتی
خورشیدی شده به فروزندگی آن
و در این سوی خور آسان
تلألویی دارد جاودانه
اینجا
مزینان است...
و بدان خاک من
وطن من
دلم باز شور می خواهد
عاشورایی دیگر
آیینی تلخ اما ماندگار
محرم توصفایی دارد
نه، عجیب نیست
گویی عاشورا
بال سرخ مانایی توست
هر سال
هزاران عاشق
دل و دلداده
به پابوسش می آیند
و اینجا
در قتلگاهت
شهادت را
همان که به فرزندانت آموخته ای
به نظاره می نشینند

اینجا آموخته اند
هفتاد مرد دلیر
برای شرف
دین
و میهن
چگونه جانبازی کنند
همچنان که از رمضان
مهرورزی را آموختند
آه دلم تنگ است رفیق
برای سحرهای رمضانت
چلیک هایی برای بیداری
و بک الله های مردمان بی ریا
همان ها که دلهاشان
زلال چون آب قنات است
نهری که در ینگی قلعه روان بود
و دیگر نیست
آن را هم خشکانیدند
سوفه ها* را محصور کردند
و کسی نمی داند سرچشمه اش کجاست
یا اَرگ ریگی چیست
آقا بیک کیست
بچه ها در قلعه ی رشید می خوانند
و نمی دانند دژسرهنگ کجاست
بهشت را شنیده اند
اما نمی دانند جنت آبادت کجاست
از پل صراط
چاپارخانه
می گذرند
اما
نمی دانند
میرشکارانت چه شد
راستی هنوز آسیابان پیر نامه می نویسد؟
رزق حلالش را به رخ دیگران می کشد؟
به من بگو پیرفخارت
آن ساقی میهمان چشمه
هنوز هم کوره اش آتش دارد؟
نه می دانم
نمی خواهد برایم بگویی
دارم می شنوم ای خاک
«کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش...»

 

*سوفه...دهانه و راه سرپوشیده قنات و چشمه