کویرنامه... بخش هفتم

شب چتر خود را
همراه با دل آویزهایش
و چه می گویم
گوشواره های نورانی
می گستراند
اینجا
ستاره ها غریب نیستند
جمعشان جمع
سفره هاشان پر نور
در امرداد
آنان میهمان هم می شوند
بارشی از نور
زمین را مسحور خود می کند
منجمان در دل تو
در این شهاب باران
به برساوشی تو تعظیم می کنند...

عارف پیر
آن شب
سازی دیگر کوک می کند
و در پهن دشت دیارتو
فلسفه می خواند
به ملکوت می رود
همراه با فرشتگان
جبروت را معنا می کند
او پیشتر لاهوت را دیده
و اکنون می داند
فقط تویی در این سوی ناسوت
معنای تمامی خلقت
جایی که همه ی عالم
در حیرتت سر فرود آوردند
مرا ببخش انیس و مونسم
مسکینی هستم بی نوا
کشکولم ذره ای محبت می خواهد
بنگر
نام تو را
 روی شولای خود حک کرده ام
تا وقتی من نیز در آرامستان تو
جایی که اجدادم
همه ساکت و خموش
آرام خفته اند
 در گوشه ای دنج  بیارامم
و درویشی دیگر
آن را به دوش افکند
و هوهو زنان
تو را ستایش کند
این مرام درویشان است
و دلق خود را ارزان نمی فروشند
مهر تابانم
دایه ی مهربانم
آغوش گرمت
خوابگاه ابدی
و
ماندنی همیشگی است...