بنام آب

شبیه بغض میترا تو ،سکوت طاق بستانم
جنوبِ خشک تفتیده ،تو جغرافیه ایرانم
تمام حسرتم آبه گلوله میزنن از پشت
ببین مردن چه آسونه یه ماشه با یه سر انگشت
 تموم زندگیم آتیش تموم تار و پودم دود
همین گوساله مرده تمام ثروتِ من بود
 پر از لعنت ،پر از فحشم ،به اونکه آب و میبنده
با جای مهرِ پیشونیش به جای گریه میخنده
 کنارم باش تو ای همدرد تو این روزهای بی روزن
لبهای اعتراضم رو نباشی باز میدوزن
جهنم هم دلش سرده از این دزدهای پوشالی
پره گوشم از این تزویر از این قولهای تو خالی
کنارم باش و با من باش که کارون خشک و بی آبه
تن مردم مثه خورشید از داغ آب ،میتابه
یه تصویر از یه پیره زن به جا سجاده تو تالاب
به سجده رفته با لبهاش واسه یه جرعه آب بی تاب
 چه ننگین و چه شرم آور چه بی تدبیر و دردآور
بمون با من کنارم باش تا آغاز باشیم از آخر
یه جا وقت رهایی هست از این ذلت بی فرجام
من از تمام  وعده هات، فقط آزادیمو میخوام
فقط خاکم که دزدیدی، فقط کارون که خشکیدی
اگه با هم بمونیم ما تمومِشونو پس میدی
آناهیتای تشنه لب ،سقوط تخت جمشیدم
یه اهوازیه نیمه جون،اسیر تیغ خورشیدم