هجرت

کوچه تب کرده بعد غربت روز
از سفر آمدم حضورت نیست
غایبی در کنار پیچک سبز
چشم زیبای پر غرورت نیست

می‌پرد پلک پرده‌ای آسان
دست پنهان پنجره زندان
تاب خالی تکان خورَد ناگاه
دست توفان تکان دهد آنسان

دسته‌ای خار پای هر بادی
می‌دود سوی کلبه‌ای ویران
کوچه را کرده مثل گورستان
عطش هرم ظهر تابستان

بی حضورت غرور دل زخمی‌ست
خارها می‌خلد به جای گیاه
دسته دسته در آسمان پیداست
ابر تاریک و پُر کلاغِ سیاه

زاغکی با کلاغ دعوا کرد
بر سر لاشه‌ای که می‌گندد
عطر نرگس دگر نمی‌پیچد
رازقی بی کنایه می‌خندد

نسترن پای ماندنش مانده‌ست
یاس و نسرین گلایه می‌بافند
کوچه‌باغ از ترانه بیزار است
جفت‌ها مرغ عشق می‌نالند

دانه‌ها بی تو زهر آلودند
گربه‌ی پیر کوچه سرگردان
بی تو از تشنگی نمی‌خورَد آبی
ماهی تنگ شیشه‌ای گریان

سگ همسایه پوزه‌اش لرزان
بوی تن‌پوش کهنه‌ات بر جان
به هوای تو می‌کند عوعو
پوزه‌اش را به خاک غم مالان

از تمام عبور این کوچه
بوی عطر تن تو می‌جوید
عطر مهر تو را به هر گوشه
باز هم از دوباره می‌بوید

بازگشتم که غصه کوچ کند
بی تو اما غریبه‌ام تنها
نفس کوچه بسته با نفست
دست‌هایت کم است در اینجا

این نگاه خیال من بی توست
نقش من در شکست بی اجراست
نقل درد دل من است به تو
این غم از هجرت تو پابرجاست

۱۱خرداد ۱۴۰۲
آذر.م