سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید
منو کاربریمعرفی شاعران معاصرانتشار ویژه ناب
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
♪♫ صدای شاعران ♪♫پر نشاط ترین اشعار۱- نهاد نیک ۲- طُعمه .. ۳- دنیا ۴- نوبت مطب ۵- خویشاوندان بی مقصد ۶- خورشید به تاراج رفته ۷- هوای هار ۸- چی چی نی ۹- ☄️ به من چه☄️ ۱۰- آدم حمایت از شعرنابکانال تلگرام شعرنابتقویم روزپنجشنبه 1 آذر 1403 20 جمادى الأولى 1446 Thursday 21 Nov 2024 |
اشتراک گذاری این شعر
۷۱ شاعر این شعر را خوانده اند
احمدی زاده(ملحق)،اميرحسين علاميان(اعتراض)،مهدي حسنلو،رحیم فخوری،نرگس زند (آرامش)،محمد رضا خوشرو (مریخ)،شاهزاده خانوم،مدیر ویراستاری،رضا سعادت نژاد،علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق،سیده نسترن طالب زاده،فرشید به گزین،فرشید ربانی (این بشر)،مسعود آزادبخت،جمیله عجم(بانوی واژه ها)،علی نظری سرمازه،محمدرضا آزادبخت،مجتبی شفیعی (شاهرخ)،آوا صیاد،منوچهربابایی،نیلوفر تیر،عباسعلی استکی(چشمه)،فیروزه سمیعی،شادی بلکامه،مولود سادات عمارتی،محمد جواد عطاالهی،جواد کاظمی نیک،علی احمدی( امین)،ابراهیم کریمی (ایبو)،ابراهیم آروین،بابک ایرانی،محمد اکرمی (خسرو)،محمد حسنی،فاطمه بهرامی،علیرضا شفیعی،حسن زمانی،راضیه خضری،امين آزادبخت،طوبی آهنگران،قربانعلی فتحی (تختی)،فریباایازی روزبهانی،افسانه پنام تخلص مولد،سعید صادقی (بینا)،محمدکریمی (پویا)،عسل ناظمی،محسن ابراهیمی اصل (غریب)،سید هادی محمدی،مریم کاسیانی،ابوالحسن انصاری (الف رها)،اصغر ناظمی،فاطمه معادی(بانو)،فرامرز شعبانی،مهدی محمدی،مهرداد عزیزیان،ساسان مردوخی،رویا ادیب (نازبانو)،روح اله سلیمی ناحیه،زهره دهقانی ( شادی)،عليرضا حكيم،معصومه اسماعیلی (معصوم)،شیما جریده (شین بانو)،عارف افشاری (جاوید الف)،زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)،مسعود مدهوش،آذر مهتدی،علی مزینانی عسکری،علیرضا یاراحمدی،بهروز عسکرزاده،سیاوش آزاد،معصومه خدابنده،محمد شریف صادقی
نقدها و نظرات
 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۳۵
بانام ویاد خدا ودرودبرشما استاد عزیزجناب حسنلو  امروز روز معلم بوده وجا دارد تبریک عرض کنم این روزرابه مدیریت محترم سایت جناب احمدی زاده ی عزیز ،جناب استکی استاد بزرگ سایت وهمه ی استادان ومعلمان عزیز سایت ادبی شعرناب استاد سپیدسرای ناب شعرزیبا ودلنشینی خواندم مثل همیشه ازمن گله داشتید که چرا کم می نویسم برای شعرهایتان راستش من هیچ وقت خودم رانقادنمی دانم واگر چیزی می نویسم وتیک نقد می زنم بیشتر برای آموزش شاعران تازه کارو اماتور است وجسارت نقد شعراستادان بخصوص اساتید شعرسپید راندارم باوجود کم توانی ام به احترام درخواستتان چند جمله ای می نویسم وامیدوارم جسارت این شاگرد را بخشید ☀️شعرسپید علی رغم اینکه بعضی ها سرودنش را سهل می دانند بسیار سخت است وویژگی هایی دارد که اگر شاعرنتواند هریک ازاین ویژگیها را درشعرش پیاده کند مطمانا شاعر موفقی نخواهد شد ☀️برای شروع کمی می خواهم ازاین پنجره استفاده کنم وتوضیحاتی بدم درمورد موسیقی درشعرسپید وهمچنین ویژگیهای شعرسپید که ازمن پرسیده بودند ☀️یکی ازویژگیهایی تمام اشعارچه کلاسیک وچه سپید داشتن موسیقی است موسیقی شعر نقش مهمی در انسجام درونی شعردارد و تخیل و عاطفه را به خوبی به مخاطب منتقل می کند موسیقی در شعر چهار نوع است : موسیقی بیرونی، درونی، کناری و معنوی به طورخلاصه اگربخواهیم تعریفی ازاین انواع داشته باشیم: موسیقی بیرونی، همان وزن عروضی شعراست موسیقی کناری : همان جلوه های موسیقایی حاصل از تکرار واژگان شعری در پایان بیتهاست مثل قافیه وردیف موسیقی درونی ،که مهم ترین نوع موسیقی درشعراست همان چگونه گی استفاده وچینش کلمات است جوری که بتواند به خوبی عاطفه وتخیل شاعررامنتقل کند وشعربرجان مخاطب بنشیند استفاده از هرکدام از جلوه های تنوع و تکرار در نظام آواها که از مقوله موسیقی بیرونی و کناری نباشد در حوزه مفهومی این نوع موسیقی قرار می گیردماننداستفاده ازآرایههایی نظیر انواع جناس، ردالصدر که همگی زیرمجموعۀ تکرارند به همین خاطر تکرار در بررسی موسیقی درونی شعر، نقش بسزایی دارد. ☀️مادر شعر سپید بیشتر بااین موسیقی درونی سروکارداریم موسیقی معنوی هم که همان تناسب لفظ ومعناست برمی گردد به حوزه امور معنایی و ذهنی شعر موسیقی معنوی با به کارگیری تناسب در حوزۀ معنا و بهره بردن از آرایه های بدیعی به وجود می اید و بهره‌گیری از آرایه‌هایی چون مراعات نظیر، طباق، عکس و تلمیح، وبرخی انواع جناس موسیقی معنوی را درشعربوجود می اورد ☀️حال باتعریفی که ازموسیقی شعرداریم شعرسپید بنا به نظر بعضی ادیبان ومنتقدین کاری اصلا کاری باموسیقی ندارد و از قیدوبند رهاست اما به نظربعضیها هم موسیقی درونی درشعرسپید یک ضرورت است وشعرسپیدی که موسیقی درونی قوی تری دارد درانتقال احساس وعاطفه وتخیل قوی تر است و مخاطب رابیشتر جذب می کند استفاده از آرایه های بدیع ،مثل سجع جناس واژ آرایی تضاد تکرار،تناقض وغیره.... بر جذابیت شعرسپید می افزاید ☀️علاوه براین یک شعرسپید به پارامترهای زیادی دیگری احتیاج دارد مانند وجود سکته های متناوب، مکث در میان مصراع ها، تکیه های پی در پی واژگان و عبارات انعطاف پذیر داشتن ایجاز وپرهیزازپرگویی وپیچیدگی استفاده از آرایه های بدیع ،مثل سجع جناس واژ آرایی تضاد تکرار،تناقض وغیره.... وحال با توجه به توضیحاتی که دادم می پردازیم به خود شعرببخشیدکمی پرگویی شد من باشناختی که ازقلم شما دارم معتقدم شعرهایتان پارامترهای یک شعرسپید خوب راهمیشه داشته و یکی ازشاعران موفق شعرسپید هستید. واما این شعرشما ☀️شاعر شعرش را بسیار خوب شروع کرده بایک پارادوکس زیباکه مخاطب را خوب همراهش می کند امشب نگذار سکوت واژه ها صدای شب را بیدار کند ☀️سکوت واژه ها یک پارادوکس زیبادارد واژه به معنای کلمه ،لغت است وسکوت به معنای ساکت بودن خاموش شدن وخاموشی مطمانا وقتی واژه ای گفته می شود ناخود اگاه سکوت هم شکسته می شود واین یک پارادوکس قشنگ است سکوت واژه ها صدای شب رادر می اورد یعنی حرفی اگرامشب نزنی باعث ناراحتی شب خواهدشد شاید منظور همان شب بیداری هم بوده صدای شب حساس آمیزی قشنگی داشت به شب شخصیت داده اید ☀️خواب دیوار را آوار! دراینجاهم به دیوار شخصیت بخشیده شاعر دیواری که خوابه خیلی قشنگه حال شاید دیوار کنایه ازشخصی باشد که جدایی انداخته می گوید اگرحرف نزنی خواب ازسر دیوار خواهدپرید وپریشان خواهدشدوبرسرمان آوار خوابش آوارخواهدشدو به بی خوابی خواهدزد ☀️قرار بود پنهان پشت ستاره باشد! نه ستاره اینجا فک کنم منظورشاعراین است که پشت ستاره پنهان بماند نه خودش ستاره شود ستاره شایدنماد روشنایی ونورهم باشد که خواب راازشب هم می گیردوتاریکیها را کم می کند ومن از کوهستان تاریک راهی نو بجویم در ماهی تنگ، غرق احساس تازه شوم که دریاتوراشناکنم! ☀️تنگ ودریا اینجا باهم تضاد زیبایی بوجود آورده اند شاعرمی خواهد راه تازه ای پیداکند برای خروج ازتاریکی وخودش ستاره راپیداکند شاعرحتی می تواند درخیالش درتنگ هم دریایی بسازد ودرآن عاشقانه شناکند که صحرا، در طوفان شن، تو را گمت کنم ! شاعرمی تواند درخیالش ازکوهستان راهی بزندبه صحرا ودرجستجوی ستاره اش باشد ☀️واما این بند روبرویم ایستاده بود در گوشه ی خنده اش گوشه ی خنده یک تصویربکروزیباست بازهم صنعت تشخیص دراین جمله وجود دارد موجی آمد بردش به دریا روبرویم بود اما موجی ناگهانی امدواورا ازمن جداکرد وباخود به دریا برد بازهم به زیبایی به موج ودریاشخصیت بخشیده اینجا که به نظرمن موج بردش کافیه وموجزتر کنایه ازبرهم خوردن ناگهانی آرامش وبه نظرمن درااینجا دیگه توضیح ندهید که به کجا بردش بهتره چون قبلش ازدریا گفته بودید ☀️ستاره ازلای انگشتانم چکید چکه چکه روی صحرا این پاراگراف بسیار خیال انگیره وزیبا افتادن ستاره از لای انگشتان چکه کردن ستاره ازلای انگشتان یعنی ستاره ای که دردست بوده اما یکهو افتاده ... وامابند آخر ☀️روبرویش ایستاده ام خیره در چشمانش می کشاندم به درون ستاره ها جایی میان آیینه ها آیینه ها همانطور که می دانید نماد صداقتند به درون ستاره ها کشیده شدن حتی می تواند جایی میان آیینه های کاشی کاری شده ی شبیه ستاره باشد و درذهن من آیینه های تزیینی را تداعی کرد که به اشکال هندسی دربناها بکارمی برند همان هنر آیینه کاری همانطور که می دانید (( آیینه کاری نوعی تزیین داخلی بناها، با چسباندن قطعه‌های کوچک آینه به شکل‌های هندسی و گل و بته‌های مختلف است. در این رشتهٔ از هنرهای دستی، هنرمند آینه‌کار با استفاده از اینه و برش آن به اشکال متنوع، فضایی درخشان و زیبا در بناها می‌آفریند که از بازتاب نور در قطعات بیشمار آینه تشعشع درخشش و زیبایی چندین برابر در تزیینات بناها ایجاد میشود)) ☀️آب وآینه در فرهنگ ایرانیان نماد پاکی و روشنایی، راستگویی و صفا بوده‌اند و به احتمال زیاد کاربرد آیینه در اینجا هم این معنی راتداعی می کند درجایی که به دریاچه ماه می ریزند اینجا ماه ریختن به دریاچه زیباست ومن آهسته ماهم را پایین می آورم ماه همان یارومعشوق است جوری که ستاره شب بماند جوری که شنها آرام بگیرند جوری که موج خنده اش را به هم نریزد 🧊ببینید دراینجا دراین بند کمی شعرپیجیدگی دارد به نظرم موج خنده ی کی را بهم نریزد خنده ی ماه یا ستاره روی سینه می خوابم اش!.... وآهسته پلکش را می کشم رویِ شب کشیدن پلک روی شب جمله ی بسیار زیبایی بود فک کنم کنایه از اینکه پلکش رامی بندم ولی اینجا دراین بند یک گرهی هست مخاطب سردرگم است بین ماه وستاره بلاخره روی سینه ی کدامشان خوابیده ! که البته شاید من درک درستی ندارم و منتظر پاسخشان خواهم ماند 🧊به نظرمن بهترین بندشعرهمان بند اول بود دیگربندها هم پاره های شاعرانه ی خوبی داشت وبسیار خیال انگیزبود اما ارتباط دادن بندها به هم درنگاه اول کمی مشکل بود .... موفق باشید استاد عزیزوتوانمندناب من فقط مثل یک شاگرد برداشتهای ضعیفم ازشعرتان رانوشتم و عذرخواهم اگرنتوانستم آنجورکه باید حق قلمتان را ادا کنم قلم توانمندتان توانمندترباد  دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۰۳
درود استاد حسنلوی سپیدسرا حجم لطیف بودن شعر بسیار بالا بود  عالی بود استاد عالی نیاز به دوباره خوانی دارد شاد و سلامت و ثروتمند باشید دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۴۸
امشب نگذار سکوت واژه ها صدای شب را بیدار کند خواب دیوار را آوار! بیدارشدن صدای خواب چه تعبیرزیبایی درودبرشما استاد حسنلوی عزیز بسیارزیبابود  دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۲:۳۱
درود بزرگواربسیار زیبا و دلنشین بود موفق باشید
 چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۲:۴۴
شعر دو بخشی یا دوقسمتی خوبی بود جناب حسنلو موفق باشید
 چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۷:۱۸
درود بر شما مهدی جان شعری زیبا خواندم از قلمتان بمانید به مهر و بسرایید 🌸🌸🌸🌸 🌸🌸🌸 🌸🌸 🌸  پنجشنبه ۱۴ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۱:۰۰
درود چناب حسنلوی گرامی پراحساس بود 👏🌺🌺  چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۱:۴۱
بنام یگانه استادم که بمن اندیشیدن آموختبا درودهای صمیمانه ام خدمت مدیرت محترم سایت وزین شعر ناب استاد جناب ملحق گرانسایه و اساتید و دوستان گرانقدرم و درودی ویژه خدمت شاعر عالیقدر جناب حسنلو پاک نهاد ونیک سرشت با کسب اجازه از محضر بزرگان ، خصوصن استاد بانو سرکار خانم عجم که شعر استاد حسنلورا دقیق و هوشمندانه بگفتگو نشستند و اطلاعات جامعی نیزازموسقیایی شعر و و حتی در مورد قالب شعر سپید نکات ارزنده ای ارائه فرمودند البته بنده ازز وایه ای دیگر به شعر جناب حسنلو خواهم پرداخت وبا تحلیل سطربه سطرآن در ساختار واز لایه های پنهانش پرده بر خواهم گشود بسم الله باشعری مواجه هستیم که درسطح خودرا،پیش پا افتاده می نمایاند امانباید گول این ساده نگاری را خورد( جان خودم حسنلو با هوشتر از آن است که نخواد فریب مان ندهد. البته این نوع گفتگو در نقد نویسی مجله ای متدول نیست بنده بخاطرصمیمیت کلام به چنین دیالو گهای موضوع تحلیل را می آلایم  )در تحلیل و بررسی شعر، شما شگفتانگی اثرزیبای استاد را در خواهید یافت. برویم سروقت شعر " روی شب 52" البته عدد 52 را ندانستم شاعر چه کدی را به ما نشان می دهد اگر 57 بود که این عدد معلوم الحال است .گرچه نام شعر اولین در گاه ورود به عمق شعر است امامن به امید خدا ،سطربه سطر پیش خواهم رفت "امشب نگذار سکوت واژه ها صدای شب را بیدار کند " یکی از شیوه های بارز شعرای سبک هندی از جمله کلیم کاشانی استفاده از تضاد و تناقض گویست و یکی از مباحث آرایه های ادبی ،در ادبیات فارسی آرایه تناقض است شاعر یا نویسنده ،دو مفهوم به ظاهر متضاد را در کلام خود به یک چیزی نسبت دهد یا به تعبیری دیگر، هر گاه دو مفهوم متضاد را به هم نسبت داده یا آنرا در یک جمله جا بدهد آرایه تناقض شکل می گیرد چرا در ابتدا کاراین موضوع را پیش کشیدم ؟ عرض به حضور گرامیتان شروع هر نوشته ادبی از اهمیت بسزایی بر خوردار است حتی پایان بندی نیز همچنین "امشب نگذار سکوت واژه ها صدای شب را بیدار کند " تناقض سکوت درمقابل صدا تناقض شب ساکت با "واژه" حراف این آرایه تناقض را شاعر محترم با تبحری خاص چه در اندیشه و چه دربیان ، در سطور آغازین ، تسلط و سواد خود را برخ ما می کشاند زمان اتفاقات روایت ، شب است اما شبی متفاوت،طوریکه شب اگر مظهر سکوت است صدا نیز دارد .آنهم چه صدایی آفرین به این تعبیر آگاهانه و آرایه تناقض یابقول بانو استاد عجم ، پارادوکس و صدای این شب ساکت چنان مهیب است که خواب دیواری را ، فرا تراز بیداری، آوار میکند "خواب دیوار را آوار! " سطرسوم دیوار نمائ چیست؟ سمبل جدایی و مرز بین اسارت و آزادیست اگربنا باشد آوار دیوار فروربریزد قطعن برسرآزادی خواهد ریخت چرا که اسارت خودعلیل است،ذلیل و درزیر آوار "قرار بود پنهان پشت ستاره باشد! نه ستاره" ستاره نماد چیست؟ از دیربازماه و ستاره سمبل آرامش و خوشبختی سمبل عشق و امید و آرزوست . دیده اید که اکثر زیور آلات دختران و بانوان را بشکل ماه و ستاره میسازند قراربود راه آسایش و خوشبختی را به ما به نمایانید حال آنکه نه تنهابه آن نرسیدیم بلکه امید و آرزو هایمان را نیز باختیم "قرار بود پنهان پشت ستاره باشد! نه ستاره" تا اینجای کار زمان را داشتیم آنهم بوقت شب هنگام بود ، الان مکان را نیزبه ما می نمایاند جناب راوی "ومن از کوهستان تاریک راهی نو بجویم"سطر هفتم البته بنظرم این سطر به این شکل باید اصلاح شود ومن {در این}کوهستان تاریک {باید }راهی نو بجویم پس مکان کوهستان تاریکی است کوهستان نماد چیست؟ در اسطوره ها ،کوه نماد استواریست و پایداری وتاریکی نماد گمراهی "ومن از کوهستان تاریک راهی نو بجویم" معنای این سطر میشود من در این گمراهی باید استوار و پایدار دنبال راه نو بگردم "در ماهی تنگ، غرق احساس تازه شوم" ماهی نماد زندگی و باروری ست و "تنگ" با توجه به دریا ،یعنی فضایی کوچک و بسته برای ماهی "در ماهی تنگ، غرق احساس تازه شوم" سطرهشتم احساس تازه یعنی خوشبختی معنی این سطر یعنی احساس خوشبختی خواهم کرد حتی در یک محیطبسته و کوچک اگربه باروری و زندگی دست یازم (ببینید کاریک جوان بکجا کشیده استکه حسرت تنگ ماهی رادارد) دوستان عزیزاگر ساعت انتشار این تیک سبز را ملاحظه بفرمایید تقریبن نصف شب است و فرداروز کاری و بدون منت امروز هم با کلی خستگی نشستم برای تایپ این تحلیل . واگربخواهم با این فرمان برم جلو تا صبح صادق باید بیداربمونم اگر اجازه بفرمایید بخش دوم تحلیل را درروزهای آتی خدمت شریفتان ارائه خواهم داد و وظسفه دارم در خدمت استادم که باید به انجامش برسانم البته تا اینجای کار نیزهویت و مضمون این شعربرجسته و با شکوه، خودی نشان داده و مشخص است که شاعربه چه مقوله ای پرداخته است. ضمن آرزوی بهترین ها برای دوست نازنینم جناب مهدی خان حسنلو ، توفیقات شایان توجهی برای شما عزیزان گرامی را ازخدا.ند منان خواستارم شبتان خوش
 چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۴:۰۰
سلام.از دیرباز است چه در اشعار کلاسیک و چه در اشعار نو،خاصه هر کدام باشد بیشمار از موج و دریا و سکوت و شب و ستاره و ... صحبت به میان آمده است و معلوم که هرکدام چه نمادی را به دوش می کشند.اگر بخواهیم دوباره آنها را تکرار کنیم باید و حتما پرداخت مفهومی جدید به تن این واژه ها آراسته کنیم.به نظر می رسد این همانجایی است که هنر شاعر معلوم می شود و اندازه و حد آن .اینجاست که امشب رسالت مخاطب را شاعر معلوم می کند که امشب نگذار سکوت واژه ها /صدای شب را بیدار کند /خواب دیوار را آوار.مگر می توان جلوی زلزله را گرفت؟چطور می توان مانع از آوار شدن دیوار با زلزله در خواب چند ساله کاشانه ها یا چندین قرن ساله ی ارگ بم را گرفت؟باید که راهی می بود...باید قراری می بود که شاید به سرانجام نرسیده است: قرار بود /پنهان پشت ستاره باشد/! نه ستاره.شاید شاعر می دانست که ممکن است پشت ستاره ها قول و قرارها جز بر هم زدن خواب دیوارها نیست.اینجا شاعر بر پرنده بالدار خیال می نشست و تا پشت ستاره ها حتما می رفت و قولها و قرارها را نظاره گر می بود...شاید کفر اگر نباشد قضاوت می گرد...حکم می داد و حتما کن فیکون می کرد...اما مخاطب چه می شد؟با آن سرعت به سمت ستاره با پرنده خیال رفتن،بی اندیشه به بیشمار سلایق مختلف مخاطب،به دور از رسالت یک شاعر بود...چاره نبود جز با هم رفتن...باهم به جایی که تمام مخاطبان حتی آنانی که پرنده خیال را دوست ندارند.بهترین جا کوهستان بود بی شک.جایی که می شد کمی به پشت ستاره و پچ پچهای قرارها،در سکوت شب آگاه شد .به شرطی که شب از واژه آگاه نشود.پس شاعرباید از کوهستان تاریک راهی نو بجویم.من نوعیِ مخاطب.یا در سکوت کویر...یا در سکوت عمق دریا. بی شک در آنجا همه چیز آشکار خواهد شد اگر ستاره برای پنهان ماندنها،به زمین نرسد اگر ستاره ها خیانت نکنند و لای انگشتها روی کویر نچکند و یا بر ارتفاع امواج،در حالی که ریسه ریسه به ما،می خندند از فاجعه ای که قرار است به بار آید. روبرویم ایستاده بود/در گوشه ی خنده اش/موجی آمد بردش به دریا/و ستاره از لای انگشتانم چکید/چکه چکه روی صحرا اگر به شاعر بود هیچوقت نمی گذاشت این فاجعه به بار آید.اگر به شاعر بود نمی گذاشت ستاره ها برایش چکه کنند.نم پس بدهند.اگر به شاعر بود فاجعه خبر می داد.اگر به شاعر بود خیره در چشمش جایی میان آیینه ها می ایستاد و نمی گذاشت و حتما پایین می آوردش.اصلا چرا من حرف می زنم.سخن شاعر راحت تر و ملموس تر است.احساسش بیشتر است.اشکش زلال تر است.بیایید کمی با ترنم شاعر باشیم.بیایید کمی با درد شاعر همراه باشیم.با شعرش می شود گریست.می شود جوری که ستاره شب بماند.جوری که شنها آرام بگیردبیایید باشعر،با شاعر،باهم...روی سینه بخوابانیمش : روبرویش ایستاده ام خیره در چشمانش/می کشاندم به درون ستاره ها/جایی میان آیینه ها/که به دریاچه ماه می ریزند و من/ آهسته آهسته پایین می آورم اش/ جوری که ستاره شب بماند /جوری که شنها آرام بگیرد/جوری که موج خنده اش را به هم نریزد /روی سینه می خوابم اش!.... وآهسته پلکش را می کشم رویِ شب! می روم سراغ اثر اخیر مسعود خوبان.مسعود عالیست و بی شک آینده ای درخشان دارد با سپاسمندی
 چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۴۱
سلام و عرض ادبآقا رحیم عزیز، بانو عجم گرانقدر، و جناب آزادبخت گرامی برای شعر مهدی حسنلو نوشته‌اند و گفتنی‌ها را گفته‌اند؛ معمولا کم پیش میاد که پای یک شعر سه یا چهار نقد نوشته شود. بنابراین بهتر است که از زاویه‌ای دیگر به آن بپردازم و پیرامون آنروی دیگر شعر نیز کمی بنویسم؛ البته این مقوله نقاط مشترکی را به‌وجود میاورد که طبیعتاً بنده در بخش‌هایی با دوستان موافق و همنظرم. در محتوا و جانمایه‌‌ی اکثر اشعار مهدی حسنلو همواره اندوه انسان، آزادی و برابری، تنهایی، شب و سکوت، و اعتراض را مشاهده میکنیم و به باور من اين نوع رنج‌مندی و جامعه‌گرایی، گلایه و اعتراضی شاعرانه است. یعنی در سطح، عشقیت و احساس است اما در عمق موضوعات دیگری نیز چشمک میزنند. فرآيندی خاص كه فقط به وسیله‌‌ی ذهنِ باز و تخیل سیال و کشف و شهود میتوان از عهده‌ی آن برآمد. شاعر با ترکیب تصویر پردازی‌های انتزاعی و عینیت‌مند (آمیختگی تصاویر اثباتی و اتفاقی) و تاحدودی آشنا، ارتباطی ویژه بصورت ابژه و سوبژه بین واژگان و سطرهای شعر برقرار کرده و با قدم زدن در فضایی استعاری با بیان خرده‌روایی در مرز میان تاریکی و روشنی، میان سکوت درونی و ازدحام بیرونی، و با تشخص بخشیدن به زبان‌ِ روز به‌صورت ایهام‌وار ذهن مخاطب را درگیر روایتی میکند که زبان حال انسانی دردمند و عشق‌نگر است؛ انسانی که راهی به‌سوی خویشتن دارد. اگر در حافظه مغزتان ده‌ها فرهنگ لغات ذخیره داشته باشید و تمام قواعد ادبی و شعری را فوت آب باشید اما مایه‌ی شاعری در خونتان نباشد یا زیست شاعرانه نداشته باشید هرگز نمیتوانید شاعری موفق و ماندگار شوید؛ کلمه‌پرداز شاید ولی شاعر به معنای واقعی خیر...! بی‌تعارف مهدی شاعر خوب و دغدغه‌مندی است و ماهیت شعر و شاعری را میشناسد. شاعرانِ اين نوع اشعار، جهان تک‌بعدی یا ساده‌انگارانه را کنار میزنند و در عین رفتارمندی، سرشار از انديشگی و تخيلات پیچیده و ناهنجاری‌های ادبی اند و بدون سطحی‌نگری براحتی میتوانند انسان و وقایع زندگی را به چالش بكشند. به‌طور كلی جهان شعر مهدی حسنلو جهانی سروادیک و چندلایه است. چينش و جابجایی كلمات، شاعرانگی زبان، ارتباط منطقیِ عاطفه و احساس، و پيوست عمودی و افقی در شعر قابل دفاع است. اينها مولفه‌هایی هستند كه در این شعر وجود دارند و شاعر کم‌وبیش آنها را رعایت کرده است. میتوان گفت هر اثر ادبی برايند زيست شاعر است؛ زيستی كه شاعر دوشادوش زندگی روزمره و ارتباطات اجتماعی، برای خود امكان پذير میكند. مهدی حسنلو همیشه سعی دارد ميان شعر و جامعه یک نوع رابطه‌ی بازتابی ايجاد كند؛ مثل شاملوی بزرگ که ایده‌هایش را از دل جامعه و توده مردم استخراج میکرد. البته تلفیق تخیل ذهنی و عینیت و خلق اينگونه تصاوير، مهارت زيادی می‌طلبد و نیازمند سالها غور کردن است. گرچه برخی می‌گویند: اين نوع نگاه راه هنر را دشوار میسازد و باعث میشود شعر تبدیل به ابزاری برای بيان عقايد و ديدگاه‌های اجتماعی شود... اما مگر رسالت شعر و شاعری چیزی بالاتر و مهمتر از این امر انسان‌دوستانه هم دارد؟! این نوع دشواری نه تنها اشتباه است بلکه به قول داستایفسکی: عزت و رنج متعالی نیز به همراه دارد. معتقدم هنر و ادبیات و بطور مشخص شعر، يك نوع اعتراض است! اعتراضی سرد به تنهایی انسان، به بی‌عدالتی‌ها، به باید‌ها و نبایدها، و به تمام آن چیزهایی که باید باشد اما نیست. امشب نگذار سکوت واژه ها صدای شب را بیدار کند خواب دیوار را آوار! انسانِ ذهن‌آگاه معمولا زمانی را صرف تنهایی و سکوت میکند و به صداهای هستی یا زمزمه‌های درونی خود گوش فرا میدهد تا از سکوت زبانی به سکوت ذهنی هدایت شود چرا که اینگونه میتواند بهتر اندیشه کند. واژه‌ها زنگ دارند، رنگ دارند، احساس دارند، جهانی رنگارنگ دارند و... اما شاعر در اینجا لب واژه را به سکوت شب دوخته تا فریادِ سکوت را نشان دهد... آری گاه سکوت پر از احساسات سرکوب شده و فریادهای در گلو مانده است. به عنوان مخاطب جدی شعر دلم میخواهد این سطرها را اینچنین بخوانم و اینطور برداشت کنم: اجازه نده سکوت شب بشکند/ نمیخواهم از خواب معلق و موازی‌ام بیدار شوم/ تحمل بیخوابی و هجوم افکار غایب را ندارم/ دشواری‌های پیچیده‌ای که هرشب روی سرم آوار می‌شوند نمی‌گذارند از گم شدن در آغوشت یا گم شدن در جهانت لذت ببرم... (ای کاش شاعر بیشتر به این سمت میرفت و در این فضا بیشتر می‌ماند!) قرار بود پنهان پشت ستاره باشد! نه ستاره ومن از کوهستان تاریک راهی نو بجویم در ماهی تنگ، غرق احساس تازه شوم که دریا، تو راشنا کنم ! که صحرا، در طوفان شن، تو را گمت کنم ! در حقیقت، غیاب شاعر در فضای شعر حضور غایب اوست که در طبیعت و در عناصر پیرامون و... نمو پیدا میکند. اگر توقفی در خلق ارتباط صورت میگیرد از ویژگیهای هنر زبانی محسوب میشود. درنگ اندیشگی شاعر و اندیشه شعر، درنگ تخیل شاعر و تخیل شعر، دارای سکوتی‌ست که تامل برانگیز است. به گفته‌ی رضا براهنی: «شعر با سکوت آغاز میشود (با جهانی از صداها در می‌آمیزد) و به سکوت می‌انجامد.» قرار بود پنهان باشی اما آشکارا سخن بگویی/ یا پیدا باشی و مرا به سکوتی عمیق و حضوری پنهان دعوت کنی؟ در اینجا قرار عاشقانه تبدیل به قرار شاعرانه میشود و میریزد به دریای شعر... گاه برای پیدا شدن باید پنهان شد و برای بودن باید نبود! در واقع نجوایی‌ست با سکوت شب، با پیدای پنهان، با آنی که مستتر است. حتی گویی ماهی سیاه کوچولوی صمد نیز در این شعر شنا میکند و میخواهد از تُنگِ تَنگ راهی به دریا باز کند! راهی نو به سوی او... به سوی چیزی که تمامیت شاعر را اشغال کرده است. به بیانی دیگر: (از جنبه روانشناختی) میخواهد از اعماق تاریکی به روشنایی دست یابد و در اوج محدودیت به اندیشه‌ی پرواز برسد... پس برای رسیدن به آرمان رویایی خود، حتی در تنگناها نیز شنا میکند تا محدودیت‌ها را به فرصت تبدیل کند. ناگفته نماند سابق راجع به مضمون ˝شب˝ در شعر مهدی حسنلو از نگاه «روانشناسی شعر» و سبک «رمانتیسم سیاه» و مکتب « رئالیسم جادویی» مطالبی را عرض کرده بودم. او مانند نيما و اخوان و سهراب تصوير شب را با خوشه‌های تصويری آن عرضه ميکند اما در جهت تجسم و جان بخشیدن به شب، روش اجرایی خود را دارد. این سوژه‌مندی - بسامد ستاره نیز در جای خود جالب و قابل تامل است چرا که محوریت دارد و از آغاز تا پایان نقش‌آفرینی میکند. گاه چکه‌چکه می‌چکد بر صحرا / کویر و ستاره‌باران گاه پژواک ماه و دریاچه / یا انعکاس آینه‌ها و رخ یار است و... در نهایت هم (غایبِ شعر) پلک شب را می‌بندد. راجع به شعر مهدی حسنلو در یک کلمه باید بگویم: “شب‌واره“ و در یک جمله باید بگویم: انگاری شاعر مانند یک نقاش با رنگ مشکی شب را می‌سراید... طرح میزند و می‌سراید/ می‌سراید و طرح میزند؛ در وهله اول با نخستین خوانش چنین تصویری در ذهنم نقش بست. آری، ای کاش آسمان شب‌مان پرستاره باشد اما... چه روایت غریبی‌ست روایت شهرِ خفته و آسمانی که رنگ غلیظ سیاهی بخود گرفته!!! به قول مهدی اخوان ثالث: به دیدارم بیا هر شب/ در این تنهایی ِ تنها و تاریک ِ خدا مانند/ دلم تنگ است/ بیا ای روشن، ای روشن‌تر از لبخند/ شبم را روز کن در زیر سرپوشِ سیاهی‌ها... بطور کلی شاعر با این نوع ترکیب‌سازی و این رویکرد زبانی و نمادین، از تقابل و تضاد معنایی - پارادوکسیکال، به رابطه‌ی مکمل رسیده است. و اما در آخر: با توجه به این شعر و اشعار دیگر مهدی حسنلو، وظیفه خود میدانم نکته‌ای را به او گوشزد کنم؛ احساس میکنم مهدی در محتوای برخی آثارش تاحدودی دچار تکرار شده و در واقع یک حرف را به چند زبان میزند و گاه یک ایده را به دو شکل اجرا میکند. اگر هرازگاهی مضامین - محتوا را به ژانر یا سبک یا مکتبی دیگر بکشاند و لوکیشن (یا فضای صحنه) را از شب به روز تغییر دهد حتمن به نتایج بهتری میرسد. البته بخشی از این اتفاق دست خود او نیست... وقتی یک شاعر نتواند حرف‌های دیگرش یا حرف‌های تازه‌اش را بیان کند ناگزیر به اجبار اشعار قدیمی خود را ارسال میکند و از این لحاظ تکرار چیز عجیبی نیست! بنابراین به او کاملا حق میدهم و احساسش را درک میکنم؛ این نکته را به عنوان یک منتقد نگفتم بلکه به عنوان یک رفیق عرض کردم. با آرزوی موفقیت برای مهدی جان حسنلو و سایر دوستان
پنجشنبه ۱۴ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۰:۰۷
بخش دوم تحلیل شعر روی شب 52درودها خدمت اساتید عالیقدر و دوستان بهتر از گل با وجود تیک سبز استاد علامیان که به زیبای در مورد شعراستاد حسنلو نوشتند و همچنین استادم بانو عجم که واقعا برای پویایی سایتمون قبول زحمت میفرمایند . بخاطر نصفه ماندن تحلیل بنده حقیر در تیک سبزدیشبی و همچنین با احترام به شعور و ادب ادیبان گرانقدر ، بخش دوم تحلیلم را خدمت شریفتان عارضم اما قبل ازپرداختن به اصل موضوع ، برای دوستان جوان اشارتی در مورد" آرایه نماد " کوتاهی را می نویسم. بدیهی است هنر ادبیات بدون تمثیل و نماد از ایجاز و ایهام بدور خواهد ماند و نتیجه اش موج سواری در سطح میشود برای سرودن و نوشتن تو دار و عمیق و ابزار نماد ضروری و الزامیست خصوصا نماد و نشانه ها در شعر مدرن و شاعران نوگرا دریچه هایست برای گشودن مفهوم و مضامین اشعار ممنوعه. نماد برابر فارسی واژه‌ی «سمبول» است. درفرهنگ‌ها، «سمبول» را برگرفته از واژه‌ی فرانسوی symboleمی‌دانند که به معنی «شیء یا موجودی است که معرف موجودی مجرد و اسم معنی است.» باتوجه به تعریف یادشده، دانسته میشود که «نماد» سخن‌گفتن غیرمستقیم از چیزی است که گوینده نمی‌خواهد یا نمی‌تواند آشکارا از آن سخن بگوید. «نماد‌گرایی را میتوان هنر بیان افکار و عواطف، نه از راه شرح مستقیم، نه با تشبیه آشکار آن افکار و عواطف به تصویرهای عینی و ملموس، بلکه از طریق اشاره به چگونگی آنها و استفاده از نمادهایی بی‌توضیح، برای ایجاد آن عواطف و افکار در ذهن خواننده دانست. در نماد، معمولاً «مقایسه‌ای بین انتزاعی و عینی» اتفاق می‌افتد و شیء عینی در جایگاه مفهوم انتزاعی قرار میگیرد و در عین حال هیچ قرینه یا نشانه‌ای نیز همراه نماد درعبارت نمی‌آید به همین دلیل وقتی واژه‌ای «نمادین» میشود که چیزی بیش از مفهوم آشکار و بدون واسطه‌ی خود داشته باشد. این واژه، جنبه‌ی «ناخودآگاه» گسترده‌تری دارد که هرگز نه می تواند به‌گونه‌ای دقیق مشخص شود و نه به طور‌کامل توضیح داده شود. به همین سبب است که نمی‌توان هیچ نمادی را به طور قطع و یقین در معنی غیرقاموسی دریافت. نماد به عنوان یک اصطلاح ادبی، واژه‌ای است که افزون برمعنای قراردادی و آشکار و روزمره و قاموسی خود، دارای معانی دیگر نیز باشد. یا در معنی‌های دیگر نیز فهمیده شود. امیدوارم این مقدمه یاد آور آنچه قبلن در مورد نماد را می دانستید باشد  بسم الله امشب نگذار سکوت واژه ها صدای شب را بیدار کند خواب دیوار را آوار! قرار بود پنهان پشت ستاره باشد! نه ستاره ومن از کوهستان تاریک راهی نو بجویم در ماهی تنگ، غرق احساس تازه شوم دیشب تا بدین جای شعر تحلیلم را خدمتان شریفتان نوشتم که در همین صفحه موجود است بایاری خداوند منان ادامه اش را پی می گیریم "که دریا، تو راشنا کنم !" خواندیم که در یا نماد زندگی و درقرینه اش نماد مرگ است و گاهی "عظمت و بخشندگی" فردیکه درمقابل در یا ، حتی به سعادتمندی در تنگ ماهی را نیز قانع است پس این فرد بدنبال زندگیست.( ودریا نماد زندگی را دارد اینجا) "که دریا، تو راشنا کنم !" یعنی ای زندگی می خواهم سرشار از تو شوم "که صحرا، در طوفان شن، تو را گمت کنم !" صحرا مظهر رخوت و تنهائیست و جولانگه طوفان (بقول دکتر هادی عزیز ، شن حشوست . چرا که در صحرا معلومه که شن وخاک است  خواستم یادی از استاد هادی هم کرده باشم که از همینجا خدمتشان سلام ویژه دارم ) شاعر چنان از ناچاری و تنهایی به تنگ آمده که آرزودارد ستوه اش را بسپارد به طوفان صحرا رسیدیم به اوج شعر برخی دوستان این شعررا دوقسمتی می دانند ، یعنی ازاین ببعدش را اپیزودی دیگر متصورند البته بااحترام به نگرش این عزیز ان بنده موافق این دیدگاه نیستم بلکه معتقدم سطو ر قبلی پیش در آمدیست تا برسد بدینجا یعنی اوج شعر ، بنا بگفته روان شناسان دردرون هر شخصی سه شخصیت نمادین نهفته است "کودک" کودک درون، بدون هیچ تدبر، فکر یا بررسی جوانب، فقط با احساسات و لذات سرو کار دارد. پیوسته به دنبال لذت جویی و دفع درد و رنج است. سه خاصیت کلی «حالت من کودک» عبارت است "والد" والد کاملاً بر عکس کودک عمل میکند. طرز شناسایی والد با جملات شرطی شده‌ای ست که به دیگران میدهد. والد را دو دسته طبقه‌بندی می‌کنند: والد کنترل‌گر (یا والد مستبد) و والد حمایت‌گر (یا والد مهربان). "بالغ" بالغ متعادل‌کنندهٔ رفتارهای کودک و والد است. بالغ همانطور که از نامش پیدا است، شخصیتی است که در رفتار و کارهایش احساساتی نمی‌شود و فکر میکند و از طرفی دائم به دیگران دستور نمی‌دهد. شخصیت بالغ سرد و خالی از هر گونه لذت کودکانه است، برای همین باید شخصیت کودک خوب و بالغ را در درون هر انسانی به کرسی نشاند تا هم فکر کرده کارهایش را انجام بدهد و هم از انجام دادن کارهای غریزی کودکش لذت ببرد. منهدم کردن کودک به اندازهٔ نابود شدن هر کدام از دیگر شخصیت‌ها فاجعه آفرین است، کسی که کودک آزرده یا بدون کودک باشد (بخصوص والد قوی) دیگر از چیزی لذت نمی‌برد و زندگی برایش یک افسردگی طولانی مدت است. هر انسانی برای هر تفکر و اندیشه وحتی تصمیم وعمل به ایده ای، همیشه با این شخصیت های درونی در کشمکش است جناب حسنلو بادرایت شاعرانه اش سروده است "روبرویم ایستاده بود" چه کسی در روبرویش ایستاده است ؟جنی ؟پری زاده ای؟دوستی ؟محبوبی؟انوقت چه ربطی به مضمون شعر خواهد داشت؟ معلوم است که در آنسوی آینه شخصیت منفی درونش ساز دیگر می زند بر خلاف شاعر که در پی زندگی و آرامش است "در گوشه ی خنده اش موجی آمد بردش به دریا" در چنین وضیعتی، خنده، شادمانیش محال است مگر تلخند، جوریکه (بقول استاد حسنلو) بدون هیچواکنشی اجازه می دهد موجی با خیزی اورا بکام مرگ برد بلی ! مرگ . . . در بخش قبلی عرض شد که دریا هم نماد زندگیست و همچنین نماد مرگ و در اینجا نیز استاد جان حسنلو باز دانسته یا ندانسته آرایه تضاد را اعمال می کند و "ستاره از لای انگشتانم چکید چکه چکه روی صحرا" ستاره نماد خوشبختی ، عشق و آرزوست و معنی این سطور کاملن آشکار و پیداست "روبرویش ایستاده ام " اینبار روای، شخصیت واقعی ، در مقابل "بالغ "(شخصیت نمادین و مثبت درون )ایستاده است " خیره در چشمانش می کشاندم به درون ستاره ها" بالغ دوباره راوی را به سمت ستاره ها(خوشبختی ، عشق و آرزو)می کشاند "جایی میان آیینه ها" دو آیینه در مقابل هم تشکیل بی نهایت می دهد، ایینه اولی نصب دیوار است آینه دومی دیدگان راوی که همه چیر در آن منعکس است ، و این بینهایت آیینه ها ، همانا رسیدن به بهشت آرمانی و و]رامش و امید ابدی "که به دریاچه ماه می ریزند و من" اینجا دوباره دریاچه سمبول زندگیست ودر ادبیات فارسی دختران زیبا رو را به ماه تشبیه کردند. ماه یک نماد زنانه است که به طور جهانی ریتم زمان را به عنوان تجسم چرخه نشان می دهد. ماه نماد جاودانگی و ابدیت، روشنگری یا سمت تاریک خود طبیعت است. ممکن است دانش درونی یا مراحل وضعیت انسان روی زمین را منعکس کند، زیرا جزر و مد، باران ها، آب ها و فصول را کنترل می کند. یعنی چی ؟ یعنی عشق و امید ( به دریاچه)جاودانگی و روشنگری(ماه) میریزد " آهسته آهسته پایین می آورم اش" چه کسی را ؟ "جوری که ستاره شب بماند " "شب"در شعر نیمایوشیج بازنمود تنهایى شاعر در گیر و دار مسائل اجتماعى - سیاسى زمانه خود و سمبل جهل، اختناق و خفقان حاکم بر جامعه است؛ مهدی حسنلو آهسته آهسته یا بعبارتی دزدکی ، سعادت آرمانی خودرا از آسمان آرزوهایش به پایین میکشد جوریکه آن آینه رودر رو را از بی نهایتش در آورده تا بماند بخت نگون بخت و ستاره بیفروغ شب ،شبی که سمبل جهل، اختناق و خفقان حاکم بر جامعه است؛ جورهای سه سطر آخری نیز معنیشان کاملان واضح ومبرهن است خدا راشکر هنوز زنده ام و قادربه نوشتن که خیلی ها با کلی ثروت بیشمار در حسرت این نعمت خداوندی هستند دوستان را نیز آرزومندم با این تحلیل بنده ناچیز ، شعر پر محتوا و زیبای استاد حسنلو را واکاوی مناسبی کرده و موجب رضایت ادیبان و اساتید گرامی را بر آورده باشم والسلام ارادتمند فخوری
 پنجشنبه ۱۴ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۷:۴۸
سلام و عرض ادب خدمت حضرات فرهیخته و ادیب و گرانقدرم و استاد مهدی حسنلوی عزیز و ارجمند  زیاد وقت دوستان را نمی گیرم چه از یک طرف تمرکز لازم برای نوشتن ندارم و از طرف دیگر در حیطه ی شعر و صناعات و صورخیال اثر ((روی شب 52)) صحبت های بسیار خوبی صورت گرفته است. آنچه می خواهم در موردش صحبت کنم و قبلاً هم کم و بیش در این خصوص صحبت کردم موضوعی است تحت عنوان ((اثر قلم)). یک شاعر به ویژه در شعر سپید و نیمایی هیچگاه نباید اثر قلم خودش را فراموش کند. در حقیقت یک شعر با یک سری نشانه ها شروع می شود تداوم این نشانه برای مخاطب شعر می تواند چراغ راهنمایی باشد که می تواند مقصود شاعر را درک نماید. ما اینجا شعر ((رویِ شبِ 52)) را مطالعه می کنیم. عنوان شعر اولین نشانه ها را در اختیار مخاطب قرار می دهد. احتمالاً درب ورودی شعر باید دربردارنده محتوای کلی اثر باشد. ((شب)) قطعاً کارکرد نمادین دارد ما به دنبال این هستیم که در متن شعر ببینم آیا شما نماد ظلم و استبداد و سیاهی و بیداد و غیره است یا خیر، مفهوم جدیدی را در این شعر قرار است از نماد شب استنباط شود. البته ما در شعر اجتماعی غالباً شب را نماد ظلم و استبداد می شناسیم. ((روی شب 52)) : واژه ها برای ما بسیار مهم است. چرا شاعر ننوشت ((شب 25)) و حتماً از لفظ ((رویِ)) استفاده کرده است. دقت به این ظرایف می تواند به ما در دریافت مقصود شاعر کمک کند. و ((شبِ 52)) : شب اینجا می تواند نماد سال باشد یعنی سال 52 ، یک سال سیاه، یک سال با اتفاق شوم، تاریک و همچنین می تواند معانی دیگری داشته باشم. نمی دانم این یک فرض است ممکن است اشتباه باشد اما این فرض فرض غالب است چون 52 می تواند اشاره به سال باشد نمی دانم ممکن به چیز دیگری اشاره داشته باشد. اما چطور می توانم بفهمم منظور شاعر از عدد 52 ، سال 1352 بوده است یا نه؟! یا شاعر منظور دیگری داشته است؟ ما باید این معما را حل کنیم. اگر می خواهیم مقصود شاعر را درک کنیم و بفهمیم شاعر در این شعر به ما چه چیزی را گفته است و شعر ایشان چه پیامی برای ما دارد ما باید این عدد را کشف کنیم. ما چطور می توانیم این عدد را کشف کنیم. چاره ای نداریم مگر آنکه ((اثر قلم)) شاعر را در متن پیگیری کنیم. قبلاً گفتم شاعری که اثر قلم خود را فراموش کند شاعر نیست. بنابراین شاعر ما، استاد مهدی حسنلوی عزیز و ارجمند حتماً باید در متن شعر جواب معمای 52 را داده باشد. خب فرض من بود سال 1352 ، گزاره های شعر را مطالعه می کنم: ستاره در صحرا ستاره در دریا ستاره در کوهستان ستاره نماد آرزو و آرمان، البته صورخیال شعر را اساتید ارجمندم توضیح داده اند و توضیحات بسیار خوب و رسایی است ما اینجا می خواهیم مقصود شاعر را کشف کنیم قصد نداریم نمادشناسی شعر را مطرح کنیم و معانی متعددی و لایه های پنهان شعر که اتفاقاً همگی صدق می کنند و لایه های پنهان شعر را باز کنیم. هدف این هست که لایه ابتدایی شعر را توضیح بدهم. اولین معنای شعر را کشف کنم. معانی دیگر شعر با نمادشناسی و صورخیال و سایر موضوعات که اساتید مهربانم مطرح کردند قابل حصول هست. ما باید عدد 52 را کشف کنیم تا به معنای اول شعر برسیم. بیداری صدای شب و آوار خواب دیوار این هم نشانه ی بعدی ما هست. نشانه ی بعد ((صحرا)) و طوفان شن !! آفرین فکر می کنم یکی از نشانه ها اینجا پیدا شدو طوفان شن. اشاره به طوفان شن صحرای طبس. البته این هم یک فرض است. طوفان شن می تواند معانی دیگری داشته باشد از دید شعر اگر بخواهیم بررسی کنیم. اما ما اینجا به دنبال معنی اول طوفان شن هستیم به دنبال حل معمای 52. از کجا می توانیم بفهمیم فرض طوفان شن صحرای طبس درست هست؟ وقتی که سایر نشانه ها درست جور دربیاید. ما ناگزیر هستیم سایر نشانه های شعر را نیز پیدا کنیم. ما اینجا چون به دنبال حل معمای عدد 52 هستیم ناگزیر هستیم به ارجاعات برون متنی شعر توجه کنیم. طوفان شن راهنمای بسیار خوبی است. عملیاتی که آمریکا طراحی کرده بود به مدد الهی ، طوفان شن صحرای طبس، عملیات آمریکا با شکست مواجه شد. این برهه از تاریخ واقعاً خواندنی است جایی که اسناد مهمی وجود داشت اما با خیانت های بنی صدر، اسناد محرمانه نابود شد. بنابراین ما اینجا یک جنگ از پیش طراحی شده توسط آمریکا داشتیم که با شکست مواجه شد اردیبهشت ماه سال 1359 ، بعد از شکست عملیات پنچه عقاب، کودتای نوژه را همان سال داشتیم برنامه ای که در تیرماه 1359 فاش شد. این نشان می دهد که عزم دشمن برای براندازی و سرنگون کردن کشور تا چه اندازه جدی است. و ما بعد جنگ تحمیلی را داریم در شهریور 1359. دریا می تواند اشاره به دریای عمان و خلیج فارس، تنگه هرمز و همچنین تنگ اشاره به تنگ کوچک و تنگ بزرگ و جزیره ابوموسی و اهمیت استراتژیک آن منطقه برای ایران باشد. همچنین تنگ می تواند اشاره به آرزوی های کوچک شده ی مردم ایران باشد. و باز اینجا اشاره می کنم هدف بنده ارائه ی تصویر اول شعر هست و نه تحلیل صور خیال در شعر که قطعاً معانی دیگری از هر کدام از نمادها قابل برداشت هست. قصد ورود به شعریت اثر را در این نوشته و فرصت محدود ندارم. اما جنگ ایران و عراق، اگر چه شهریور سال 1357 جنگ رسماً با رویاپردازی های رژیم بعث عراق تشدید شد اما سال ها قبلتر این جنگ وجود داشت گویا انقلاب در ایران و حمایت های آمریکا از عراق فقط شعله های این آتش را فراگیر می کرد. می دانیم که عراق خوزستان را بعنوان خاک خود معرفی می کرد و هدفش رسیدن به نفت خوزستان بود و برای اینکه رویای قدرت منطقه و حاکمیت بر جهان عرب را در سر می پروراند و رسیدن به نفت خوزستان می توانست قدرت عراق را تعیین قیمت نفت و غیره تثبیت نماید. بنده از ویکی پدیا نقل می کنم ظاهراً از شاه سوال کرده اند که چرا اینقدر هلیکوپتر کبرا خریداری می کند و شاه پاسخ می دهد از همسایه ام سوال کنید که چرا اینقدر تانک می خرد! (تانک های عراقی را در جنگ هشت سال دفاع مقدس و قدرت هوایی ایران ! ) بنابراین جزایر ابوموسی و تنگ کوچک و بزرگ و تنگه هرمز که از اهمیت استراتژیک برخوردار بودند در همان حوالی سال های 1352 و در بهمن 1352 عراق به ایران حمله می کند. واضح است که شاه آن زمان قدرت اول منطقه بوده است و عراق هیچ غلطی نتوانست بکند و قیمت نفت را هم ایران تعیین می کرد و در نتیجه ثروت و قدرت مطلق توامان در دست ایران بود. حالا این جنگ سال 1352 را مقایسه می کنیم با جنگ سال 1359 قرار بود پنهان پشت ستاره باشد نه ستاره! قرار چی بود؟ به کجا رسیدیم؟ آرمان و آرزو کجا بود؟ ما از کجا به کجا رسیدیم؟ حالا ستاره هم نامعلوم و نا پیدا است. طبل جنگ به صدا در آمده است: کدهای بعدی را داریم بازگشایی می کنیم بیداری صدای شب و آوار خواب دیوار! و هشت سال ویرانی عظیم در ایران. برمی گردیم به ستاره در دریا، ستاره در کوه، ستاره در صحرا : واضح است که رویت ستاره در شب ((شب عملیات)) به خاطر جهت یابی راهبردی جنگی دارد و از اهمیت فوق العاده برخوردار است. همچنین تسلط به بلندی ها از جمله کوهستان و اینکه جنگ به دریا و صحرا به کوهستان کشیده شده است و اهمیت نفت که مثل ستاره چکه چکه می کند از لای انگشتان که باز اینجا وارد شعریت نمی شویم وگرنه معنا زیاد دارد چکه چکه کردن ستاره از لای انگشتان آن هم روی صحرا که علی القاعده در صحرا ستاره باید ببارد چون آسمان صحرا صاف است و صحرا محل رصد ستاره ها است حالا اینقدر وضعیت بد شده است که ستاره باید از لای انگشتان چکه چکه کند روی صحرا و اهمیت نفت دریا که اساساً به صحرا (مجاز جزء به کل یعنی تمام مناطق ایران) نمی رسد و عملاً پول نفت کشور به مردم ایران نمی رسد. و من از کوهستان تاریک راهی نو بجویم : در کوهستان تاریک و ابری که ستاره اصلاً دیده نمی شود. اگر چه نقاط استراتژیک مهمی از نظر جنگی هست و فتح کوهستان از این حیث اهمیت دارد ولی افق جنگ کور و تاریک هست و نتیجه جنگ جز ویرانی و نابودی سرمایه های کشور نیست. بهرحال ما از این جنگ ها قرار بود به کجا برسیم؟ و به کجا رسیدیم؟ این همه شهید برای چی بود؟ این همه خون دادیم که چه بشود؟ دریا می تواند استعاره از اروند رود باشد و شهادت و عملیات شبانه در دریای اروند و رشادت های دلیرمردان ایران در گذر از روداروند رو به رویم ایستاده بود موجی آمد بردش به دریا روبرویش ایستاده ام خیره در چشمانش خیلی عاشقانه است. امیدهای انسان، آرزوهای یک خانواده در موج های اروند غرق شدند وی سینه می خوابم اش!.... وآهسته پلکش را می کشم رویِ شب! به امید اینکه جنگ تمام شود و هیچ وقت جنگ نباشد. با تشکر و مهر فراوان
دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۷:۵۶
درود مهدی جان عزیز شاعر خوب چه تصاویر شاعرانه و عمیقی رفیق نبض قلمت سبز🌿 و تنور دلت گرم
 دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۹:۵۸
درود وعرض ادب واحترام خدمت جناب استاد بزرگوار بسیار شعر زیبایی به اشتراک گذاشته اید سپاس از شما موفق وسربلند در پناه حق باشید
 دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۰۳
سلام و عرض ادب جناب حسنلو عزیزبسیار خرسندم که دوباره از قلم برادر مهربان خودم می خونم لذت بردم و اوقات خوبی رو با شعرتون سپری کردم
 دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۰۶
و حجم سکوتش
دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۳۲
درودهااستاد جان جناب آقای حسنلوی عزیز دوسال قبل در شبی پاییزی ودرتاریکی مطلق کوهستان قره داغ بین دو راهی گیر کردم بعلت هوای ابری از ماه و ستاره خبری نبود وعجله داشتم قبلباران به سر پناهی برسم هر چند چراغ قوه کوچکی داشتم اما خدا شاهد است گرچه زمین و آسمان مال من بوده اما یک خوف و خفگی شدیدی احاطه ام کرده بود که انگار در گور خوابیده ه ام سریع از کوله پشتی چراغ قوه بزرگ و همچنین چاقویی در آورده باشتاب یکی از راه را انتخاب کرده فقط دویدم . . . باید چنین وضیعتی را تجربه کرد تا گیر کوهستان این شعربیافتی واحساس تازه یک ماهی را در قفس تنگ آبش را دریابی! و وجب به وجب ، سلول به سلول بگردی در پیسوسوی ستاره ای را. . . آنگاه است که موجی تو را میبرد به عمق دریایی که در تفکر حسنلو گرام است مرسی استاد جان که هستید فهم و شعورتان چراغ راه ما !  جلا یافت روح و روانم با شعر با شکوهت عزیز! البته بد جوری کنجکاو اون یکی شعرت هم هستم که استاد ملحق مصلحت نشر ش را ندانسته اند ونمی دانم قانون سایت مجاز می داند تا به پیام خصوصی ارسال کنی یانه ؟ همیشه با این دل و دماغ بسرایی انشالله  دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۳۲
تقدیم با مهر خدمت استاد حسنلو نازنین
 دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۱:۳۷
 دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۱:۴۰
درود بزرگوار
 دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۱:۴۶
سلام استاد و برادر بزرگترمچقدر تصاویر مخلوق شما زیباست جاذبۀ واژه هایتان شگفت آوره. شعرتان به بیش از چند بار خواندن می ارزد. دست وقلمتان بی بلا👏👏👏👏👏 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹⚘ دوستتان دارم زیااااد  دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۳:۲۹
درود برشما جناب حسنلو گرامیقلمتان زرنگار پاینده باشید
 دوشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۳:۵۷
درودتان جناب حسنلو شاعر گرامی موزون و دلنشین و مکاشفه ای زیبا نویسا و سبز باشید 👏🌿🌹🌿🌹🌿🌹☀️🌿🌻  سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۰:۱۹
درود فراوان جناب حسنلو ارجمند بسیار زیبا و دلنشین سرودید قلمتان مانا 💐💐💐💐  سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۰:۲۳
درودبرشما استاد عزیزم جناب حسنلو عزیز وگرامی گرانقدر بسیار زیبا بود احسن برشما لذت بردم احسن برشما پرمفهوم بود احسنت خداقوت عزیزدلم 🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻💙💙💙💙💙💙💙💙 🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵 💐💐💐💐💐💐 🌼🌼🌼🌼 💟💟💟 ❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️ ❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️ ❤️❤️ ❤️💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐 ❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷 🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐 🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸 🌺🌺🌺🌺🌺🌷 🍀☘️🌱🌹💐 🌿🌿🌿🍁 🪴🪴🪴 🏵🏵 💟  سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۱:۱۷
سلام مهدی‌جان، داداش عزیزم واقعا شگفت‌زده شدم همیشه در سپیدهای دلنشینت چند تصویر فوق‌العاده جذاب و رویایی پیدا می‌شوند این دو خط رو خیلی دوست داشتم: *و ستاره از لای انگشتانم چکید چکه چکه روی صحرا...* دست مریزاد💐 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۸:۵۸
 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۹:۱۲
درود بر استاد گرامی جناب حسنلو ارجمند بسیار زیباست و پر از تصاویر ناب پاینده باشید
 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۰:۱۷
دردود بر جناب حسنلوی عزیزواقعا زیبا بود لذت بردم 🌺🌺🌺  سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۰:۴۵
سلام و درودها استاد حسنلو بزرگوار ادیب چقدر زیبا و پراحساس و تصویر بود لذت بردم براتون سلامتی و موفقیت آرزومندم نبض قلمتان سبز
 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۴:۲۴
سلام و احترام مهدی جان عزیز سروده زیبایی بود هرچند برای خیلی سال پیش است اما هنوز تازگی دارد دوست دارم در مورد ضمیرهای متصل متعدد (آگاهانه آورده شده مطمئنا) نظرتون رو جویا بشم ، سبز باشید و‌ماندگار
سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۴:۳۳
سلام بر مرد نیکمند کاشت نهال را یه وقتی دیگر وانهاده ام. اما دیر نخواهد شد. بی شک. با سپاسمندی
 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۶:۰۷
سلام چند گانگی مخاطب در شعرت موج می زند نمیدانم شاید اشتباه کنم سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۶:۳۰
سلام راوی شعر وقتی داره حرف می زنه به چند نفر داره حرف میزنه نه یک نفر خاص به این ترفند چند گانگی مخاطب می گویند در حالی ضمیر جمع نیامده همانطور مسعود اشاره نمودند  سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۷:۲۲
سلام جناب حسنلو بزرگوار هر چه از قلمتان خواندم همه نو گرایی بود و زیبا احسنت بر قلم شما شگفتی می آفریند  سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۸:۰۸
درود وسلام براستاد ارجمند جناب حسنلو عزیز وبزرگوار به مراتب زیبا و پر محتوی بود
سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۸:۱۲
سلام مهدی جان خیلی سکوت برحسته اس در شعر از سر احترام هم انگار هست ، واقعا برای یک وجود گرانقدر سعی ادم اینه که ارام و بدون سر و صدا در خدمت باشه مهدی جان حتما نظر کاملتر رو عرض میکنم شکی در زیبایی شعرت نیست
سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۳۴
🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻💙💙💙💙💙💙💙💙 🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵 💐💐💐💐💐💐 🌼🌼🌼🌼 💟💟💟 ❤️❤️ ❤️  سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۵۵
سلام و درود آقا مهدی بزرگوار بسیار زیبا بود درود بر شما در پناه زیبایی ها باشید همیشه
 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۵۵
سلام و درود جناب حسنلو بزرگوار سپید زیبایی از شما خواند بسیار لطیف بود آفرینتان در پناه خداوند فتاح باشید
 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۱:۲۵
درود بیکران بر جناب حسنلو شعر سپید زیبایی است آهسته پلکش را می کشم روی شب به نطرم شاعر به زیبایی با آوردن فعل می خوابم اش قبل از این خواستن و خوابیدن را تداعی کرده است که نتیجه اش می شود آرامشی عمیق در امتداد آهسته کشیدن پلکش به روی شب یعنی خوابی رویایی و دلپذیر
 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۱:۵۹
درود آقا مهدی گل شعر خیلی خوبی بود ولی قطعا نه به خوبی بعضی از اشعارت  این چکیدن ستاره از میان انگشتان یه حس خاصی داشت...خیلی دوست داشتم در مورد تصویری سازی در شعر مطلب بنویسم که نمی دانم چرا حال و حسش نیست  شاد و شادمان باشید برادر نازنینم
 سه شنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۳:۵۷
درود جناب حسنلو ارجمند جاگیری واژگان در شعر به خوبی نقش خود را پیدا می‌کنند خواندم از قلمتان زیباست درود ی فروان مانا باشید و سبز  چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۱:۲۵
دوستان گل و با ظرفیت اخلاقی بالا جنابان حسنلو و احمدی زاده بزرگوار. استفاده کردیم و از بزرگ‌منشی و نکته ویزه ای که کمتر در سایتهای مشابه و موازی دیده می شود را شما و دیگر دوستان به نمایش و رویت رساندید و آن نکته چیزی است که باعث پیشرفت است و انتقاد سازنده و دوستانه نه تخریب شعر و شخصیت. و این تبریک‌دارد. ممنونم از همه دوستان.
 چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۹:۴۸
درود بر شما استاد حسنلوی بزرگوار 💐🌺بسیار زیبا و دلنشین سرودید 💐💐  چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۹:۵۵
دردود بر جناب حسنلوی عزیز تقدیم شما :2 :  چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۹:۵۵
درود بر شما شاعر ارجمند و با احساس بند اول و چکیدن ستاره از لای انگشتان و کشیدن پلک بر روی شب رو دوست داشتم با می‌خوابم اش کمی غریبه بودم مانا باشید در شعر و شعور
 چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۲:۲۹
سلامودرودها دوست گرامی
چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۴:۳۰
سلام مهدی جان از نقد استاد جان و اشاره شون به نام شعر و عدد ۵۲ چند احتمال به ذهنم رسید ۵۳ نفر که ۵۲ نفر نبودن این هیج باتوجه به اینکه شعرو قبلا کفتین و با فرص اینکه سال گذشته گفته باشین فاصله اس تا سال ۴۹ یعنی سال جنگلهای گیلان میشه ۵۲ سال و امید خامی که سوخت و قهرمان بازیها و دست به سلاح بردنهای بیهوده بخش دوم وقایع بعدی را نشان میدهد و آزادی که در چند قدمی بود و پرید و بخش سوم امیدواری است ستاره خیلی تعبیر زیبایی بود
چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۴:۴۸
لازمه عرض کنم که مطلب بالا رو پیش از دیدن نقد دوست عزیز جناب آزاد بخت ارسال کردم یعنی سریع به پایین صفحه اومدم و نقد سوم رو ندیدم زنده باشید رفقا
چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۶:۱۶
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️ ❤️❤️ ❤️🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️ ❤️❤️ ❤️ چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۶:۲۸
جواد جان ، بهترین جواد اس اس جواد زرینچه بود درسته؟چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۰:۳۲
“می‌گذرد در شب آیینه رود خفته هزاران گل در سینهٔ رود گلبن لبخند فردایی موج سرزده از اشک سیمینهٔ رود فرازِ رود نغمه‌خوان شکفته باغ کهکشان می‌سوزد شب در این میان رود و سرودش اوج و فرودش میرود تا دریای دور باغ آیینه دارد در سینه...” پنجشنبه ۱۴ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۵:۴۷
مهدی جان در شعر بودن کارهای شما همین دلیل بس که تفسیرهای متفاوت بدست میاد ازشونعدد بازی می‌ونم که به مذاق بعضی دوستان خوش نمیاد . شما مهربونی به رو نیاوردی 😊 داستان ذهن عجیبه ، وقتی مسئله‌ای برای حل داری ذهن از ارامش خارج میشه تا یافتن پاسخ و بعدش میشه توجیه پاسخی که بدست اوردی البت میدونم که نقد شعر یک فن هست و نماد شناسی و ... کلی پیشنیاز داره یعنی ستاره شدن به جای پشت ستاره پنهان شدن و کوهستان تقریبا مطمئنم کرد که ماحرای ۴۹ هست و برای دیوار و اوار هم توجیهاتی دست و پا کردم و ...مهدی جان شعر شما امضا داره به وضوح یکی از امضاهاش هم اینه : تو را گمت کنم این ت چسبیده به گم ( ضمیر میشه؟ یا قید حالت؟ یا شایدم مضاف الیه ، دستورمون از پایه ضعف ساختاری داره ) توی کار قبلی شما هم فکر کنم بود اگه حشو هم باشه ، خوشمزه اس همه اش بعد از عرض سلام زنده باشید  پنجشنبه ۱۴ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۲:۳۸
سلام و درود استاد بزرگواربسیار عالی قلم زدید...👌🌹 عاشقانه ای فوق العاده زیبا خواندم از قلمتان👌💯 آغاز...میانه و پایان دلچسبی داشت دقیقا با کلمات و جملات مناسب و به جا که شعرتان را جذاب و بکر کرده است👌💯 نبض شاعرانگی هایتان مستدام✨  جمعه ۱۵ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۷:۳۱
سلام و احترام جناب حسنلو 🌷جمعه ۱۵ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۷:۴۵
با سلام و احترام 🌷دوست گرامی جناب حسنلو، بسیار مشتاقم در خصوص مطلبی که در ادامه عرض میشود نظر جنابتان را بدانم. با سپاس. 🖍️ برخی بر این باورند که سرودن شعر آفرینش زیبایی است و شعر را نباید لزوما ابزار انتقال پیام دانست. بر اساس این باور وقتی میتوان پیام را بصورت شفاف و صریح به مخاطب منتقل کرد نیازی به استفاده از زبان شعر نیست و بجای جستجوی پیام در شعر باید از زیبایی آن بهره برد. در مقابل عده ای معتقدند آنچه به متن اعتبار می بخشد پیام آن است و متنی که فاقد پیام باشد اساسا بی معناست و نمی‌تواند حامل زیبایی باشد. بر پایه ی این عقیده نویسندگان به این دلیل به شعر روی آوردند چون تصور می‌کردند اگر متن آهنگین باشد علاوه بر زیبایی، پیام را سریعتر و ساده تر منتقل کرده و ماندگاری بیشتری در حافظه ی مردم خواهد داشت. لطف میکنید اظهار نظر بفرمایید. سپاس دوباره! 🌷 جمعه ۱۵ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۳:۳۰
سلام مجدد🌷ممنونم جناب حسنلو، گره ای در ذهنم وجود داشت که با راهنمایی شما باز شد. زنده باشید🌷 جمعه ۱۵ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۳:۴۷
درود ی مجددقرار بود پنهان پشت ستاره باشد نه ستاره قرار بود آن که خودش را پنهان کرده است پشت و پناه ستاره باشد نه ستاره پشت و پناه او ...برداشتی مختصر که خیلی حرف برای گریستن دارد 
 يکشنبه ۱۷ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۰۰:۵۵
 دوشنبه ۱۸ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۲:۳۰
درود بر شاعر عزیز جناب حسنلو دستمریزاد استاد
 دوشنبه ۱۸ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۳:۱۱
درودتان شاعر ارجمند استاد حسنلو گرانقدر🧿🌻👏🍂💫🍀🌺🌺🌺سپید زیبا و دلنشین شما را خواندم و لذت بردم،افرینها قلمتان نویسا و سبز باد🌺🍀💫💫🍂👏👏🌻🌻🧿🧿🪴🪴🥀🌾🌲🌷🌷🌛🌟✨🙏🌸🌸🌼  دوشنبه ۱۸ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۳:۵۳
سلام قلمتان همیشه نویسا دوشنبه ۱۸ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۲۳:۵۴
🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻💙💙💙💙💙💙💙💙 🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵 💐💐💐💐💐💐 🌼🌼🌼🌼 💟💟💟 ❤️❤️ ❤️ سه شنبه ۱۹ ارديبهشت ۱۴۰۲ ۱۹:۱۷
درودی دیگر جناب حسنلوی گرامی «امشب نگذار سکوت واژه‌ها صدای شب را بیدار کند خواب دیوار را آوار!» کلام زیباست: در همین سه سطر، میان سکوت و صدا و شب و واژه، و میان خواب و شب و سکوت هم تناسب‌هایی وجود دارد؛ میان شب و بیدار، خواب و بیدار، و میان دیوار و آوار و بیدار نیز. امّا دریافتِ معنی و منظور از شعر، اصلاً به آسانیِ دریافتِ زیباییِ صورت نیست بلکه به سختی ممکن است چنانکه از یادداشت‌های مخاطبان آشکار است و این البتّه تقصیر خواننده نیست. سخنِ نانوشتۀ این سطور: 1ـ امشب، یعنی در این شب، صدای شب در واقع خفته است؛ یعنی امشب صدایی از شب درنمی‌آید = شب خاموش است؛ زیرا شاعر نمی‌خواهد (به هر سبب) «صدای شب» را بیدار کند؛ با برانگیختنِ مخاطب به شکستنِ سکوتِ واژه‌ها > به گفتن. 2ـ اگر سطر سوم را چنین بخوانیم: خوابِ دیوار را آوار (نه خوابْ دیوار را)، دیوار هم در خواب است یعنی بیدار نیست؛ زیرا باز شاعر خواستار است که نگذار سکوتِ واژه‌ها، خوابِ دیوار را آوار کند یعنی فروبریزد؛ حالا کاری نداریم که چه عیبی در آوار شدنِ خوابِ دیوار است یا چه حُسنی در آوار نشدنِ آن. بر این اساس، فعل سطر سوم (کند) به قرینه حذف شده است. به عبارت دیگر، شاعر خواستار است که با عدمِ سکوتِ واژه‌ها، هم صدایِ شب بیدار کرده نشود > یعنی شب در خاموشی بماند، و هم خواب دیوار فروریخته نشود > یعنی خواب دیوار هم پابرجا بماند. 3ـ واوِ قبل از «خواب» هم حذف شده است؛ اشکالی ندارد ولی اگر حذف نمی‌شد هم بی‌اشکال بود. با خواندن این سه سطر، خوانندۀ دقیق معمولاً باید از خود بپرسد: چرا شاعر خواهان این است که صدایِ شب در امشب (همچنان) بیدار نشود (= بخوابد) و خوابِ دیوار هم آوار نشود، یعنی دیوار هم (همچنان) بخوابد؟ اصولاً خوابِ صدایِ شب، یا خوابِ دیوار چه معنایی دارد؟ رشته یا رشته‌های ربط و پیوندِ شب و امشب و دیوار در اینجا چیست؟ اساساً این دیوار در کجا واقع شده است؟ کاراییِ آن چیست؟ نشانِ امنیت است یا نمادِ فاصله و جدایی؟ نمادی برای نشان دادن نفس‌تنگی و خفقان و در نهایت حصار و زندان است یا برای دفاع؟ اگر نشان امنیت یا دفاع است، در برابرِ چه چیزی یا چه کسی و...؟ اگر نشان جدایی است، چه چیزها یا چه کسان را از هم جدا میکند؟ اگر برای نشان دادن نفس‌تنگی و خفقان است، چطور؟ آیا منظور از شب در اینجا همان شب معروف در برابرِ روز است یا شاعر مفاهیم دیگر از آن را در نظر داشته است؟ مخاطب کیست؟... سخن دربارۀ این سه سطر هنوز تمام نشده است. خواننده باید بتواند از میان این سطور به این پرسش‌ها و پرسش‌های احتمالی دیگر هم پاسخ بدهد و با خود به گفتگو بپردازد تا شاید بتواند به اندیشۀ شاعر راه برَد یا منظور شاعر را دریابد و یا دست‌کم به آنها نزدیک شود؛ تا بداند که این شعر یک عاشقانه است یا چیزی دیگر؛ آیا هر واژه در جای درست نشسته است یا نه... گرنه فقط باید بخواند، از زیبایی و تناسب‌های کلام لذّت ببرد و بگذرد. این سه سطر این قابلیّت را دارد که در هیئتِ بندی مستقل ظاهر شود. * قرار بود پنهان پشت ستاره باشد! نه ستاره قرار بود خودِ «پنهان» پشت ستاره باشد یا چیزی دیگر پشت ستاره پنهان باشد؟ «نه ستاره» چی؟ یعنی: نه ستاره پشتِ «پنهان» باشد؟ یا: نه ستاره پشت آن (چیز دیگر؟) پنهان باشد؟ و یا (قرار نبود) آن نه ستاره باشد > ستاره نباشد؟... به هر حال، ستاره با شبِ سطور پیشین و کوهستان تاریکِ سطر بعد مرتبط است. و من از کوهستان تاریک راهی نو بجویم در ماهی تنگ، غرق احساس تازه شوم که دریا، تو را شنا کنم! که صحرا، در طوفان شن، تو را گمت کنم! «قرار بود» عملاً در آغاز این چهار سطر هم قرار دارد که حذف شده است. یعنی آنچه در این چهار سطر طرح شده است هم قرار بود اتّفاق بیفتد، که نیفتاده است، یا دست‌کم ناتمام مانده است. حال از همان آغاز راهی نو از کوهستان تاریک یافته نشده است یا آن غرقگی در احساس تازه در ماهیِ تُنگ رخ نداده است و یا دریا را شنا نکرده است و یا تنها گم کردنِ صحرا در طوفانِ شن ممکن نشده است. نوع بیان و لحن جاری در دو سطرِ «که دریا...» و بعدی را، برخی می‌پسندند؛ در این نمی‌توان با کسی جدلی داشت... یکی از علل لزوم ظاهر شدن سه سطر نخستین در هیئت یک بند، این بود که این تغییر مخاطب، سبب التقاط نشود. در اینجا دو نکتۀ دیگر هم هست: یکی اینکه در جستجوی راهی نو از کوهستانِ تاریک و سرشاریِ (یا: غرق شدن در) احساسِ تازه در ماهیِ تُنگ تا دریا، از هر زاویه که نگاه کنیم، به هر صورت حُسنی است (جناب علامیان عزیز اشاره‌ای گذرا در این باره داشته‌اند) امّا در «گم کردنِ صحرا در طوفانِ شن» چطور؟ معلوم است که هیچ حُسنی در این نیست که کسی صحرا، یا راهِ صحرا را در طوفان شن گم کند. از سوی دیگر، مثلاً «قرار بود» که از کوهستانِ تاریک، راهی نو جُسته شود؛ چرا؟ لابد برای پشت‌سر گذاشتنِ تاریکی و گمراهی (شاید به این دلیل که راه‌های پیشین به روشنی یا نتیجۀ مطلوب ختم نشده بود)، و قطعاً برای این نبود که شاعر باز به نوعی دیگر از تاریکی و گمراهی، مثلِ «گم کردن صحرا در طوفان شن» برسد. زیرا هیچ منطقی در این گفته نیست؛ یعنی این سطرِ گم کردنِ صحرا... معنای مربوط و متناسبی ندارد. امّا بیانِ مه‌آلودِ شاعر، آنقدر ذهنِ خواننده را درگیر میکند که ممکن است به این نکتۀ ظریف نرسد. به عبارت دیگر، در اینجا جذّابی یا پُرابهامیِ بیان، پرده‌پوشِ ضعفی یا خطایی شده است. نکتۀ دوم این است که آوردنِ «تو را»، در «تو را گمت کنم!» هیچ ضرورت نداشت و شاعر این را تنها در راستایِ تحقّق بخشیدن یا القایِ نوعِ بیان و لحنِ خود آورده است. در این هم نمی‌توان با کسی جدل کرد... * پیشنهادم به شاعر این است که ضمنِ کوشش در پیوستگیِ معناییِ کلام، از پیچیده و مبهم کردنِ سخن تا این اندازه پرهیز کند تا دریافتِ معناییِ کلام و درکِ تصاویر و نقوشِ خیالِ شاعر برای مخاطب، سهل‌الوصول‌تر (مثلاً نسبت به این شعر) باشد. سخن، در هر صورتِ خود، برای انتقالِ معانیِ آن است بطوری که منظورِ صاحب‌سخن را برساند. تا سخن فهمیده نشود، آن انتقال محقَّق نمی‌شود. زیبایی‌هایِ کلام (انواع آرایه‌ها و تناسب‌ها و جز آن) در حکمِ لباس و آرایشِ عروسِ سخن است و کاری بیش از این از آنها برنمی‌آید. * می‌خواستم سخن را نیمه‌کاره، پیش از این جمله رها کنم امّا تصاویرِ سطورِ بعدی مرا به جایی دور برد و بهتر دیدم که اشاره‌ای به این تداعی هم داشته باشم و بس: «روبرویم ایستاده بود در گوشه‌ی خنده‌اش موجی آمد بردش به دریا و ستاره از لای انگشتانم چکید چکه‌چکه روی صحرا» تصاویرِ این سطور زیباست و از زاویه‌ای تا حدودی به تصاویری می‌ماند که در یک دوبیتی قدیم نیریزی ارائه شده است: مم برابر وبا [وِ با؟] وزست که داند کی کجا وزست... که چنین ترجمه شده است: «در برابر من برفت و پرید / که داند که کجا پرید.» (نک. نوزده دو بیتی قدیم نیریزی و معانی آنها ـ ا. قرشی؛ انجمن فرهنگ ایران باستان، دوره 2، فروردین 44، ش 1، صص 21 و 22). بر پایه‌ای، این بیت را چنین هم میتوان ترجمه کرد: او برابرم (= پیشِ چشمم، در حضورم) بود، در رفت / چه کسی می‌داند که کجا در رفت (در این صورت واوِ «وزست» به ضم است نه به فتح)... با بهترین آرزوها
تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.
|
نقد و آموزشنظراتمشاعرهکاربران اشتراک دار
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
|
|||||||||||
شاعر درخواست نقد دارد
ارسال پیام خصوصی
مهرداد مانا
ابراهیم هداوند
کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
مطالب اموزشی و داستانی و متن های ادبی بلند را به بخش ارسال پست یا وبلاک سایت ،ممنون و سپاسگزار شما هستیم به اضافه اینکه عرض عکس ها ی همراه پست ها و اشعارتان را بیشتر ۴۵۰ نکنید.
و اما سلام داداش مهدی حسنلو عزیز گذشته از شعر زیبایتان .. شعور زیبا و درک بسیار بالایت قابل تقدیر واحترام است خواستم در انظار و به وسطه تیک نقد ازشما تشکر کنم
چرا که امروز با عدم تایید شعر قبلی تان و درک ما و همه جانب از طرف شما اینطور زیبا به توافق و تفاهم با عشق رسیدیم باشد دوستان عزیزی بعضا مطالب و اثارشان تایید نمی گردد مصلحت خود و عموم و ما را که حق نوکری به گردن شما عزیزان داریم را پاس نگاه دارند و از ما و قوانین و تدابیری که در راستای ارامش شما و ماندن در کنار هم بدون دغدغه و استرس ناراحت نشوند.
به والله خیلی دوست داشتیم همه چیز را که در راه درستی و بهتر بودن می باشد تایید کنیم چون به خوبی می دانیم موافق و مخالف اکثرا دغدغه بهتر بودن خود و اجتماع و طن عزیزمانرا دارند اماچه میشود بالانس این عمل کار بسیار سختی می باشد که خدای ناکرده دشمن از ان استفاده معنوی و مادی برای تخریب ... نکند.
در کل از اخر اقا خیلی مخلصیم نقطه سر خط تمام.