شش غزل

شش غزل از مهدی ملکی الف همراه با عنوان


غرق دریا

باید مداوایم کنی با چشم‌هایت
یکباره شیدایم کنی با چشم‌هایت

بانوی من! آشفته کن دائم دلم را
ای کاش رسوایم کنی با چشم‌هایت

امواج عشقت را به این ساحل بیاور
تا غرق دریایم کنی با چشم‌هایت

باید که با عشقت خیالم را بسازی
تا گیجِ رویایم کنی با چشم‌هایت

در فصل عشقت کاش می‌شد بار دیگر
بی سوز و سرمایم کنی با چشم‌هایت


آینده‌ی پر شور من

برگرد تا دنیای من آتش نگیرد
در حسرتت رویای من آتش نگیرد

لیلای این مجنونِ عاشق پیشه‌ات باش
تا قصه‌ی زیبای من آتش نگیرد

دائم غزل خوان کن دلم را تا که هرگز
اشعارِ پر معنای من آتش نگیرد

با بودنت آینده‌ی پر شور من باش
کاری بکن فردای من آتش نگیرد

زیباترین احساس را دارم کنارت
برگرد تا دنیای من آتش نگیرد


دائم مرا دیوانه کن

بدجور مستم می‌کند چشمانِ گیرایت
دیوانه می‌خواهد مرا رخسارِ زیبایت

عاشق‌ترین شاعر شدم با چشمِ خوش رنگت
پیوسته غرقم می‌کند امواجِ دریایت

پر شور کردی زندگی را بس که زیبایی
هر شب غزل خوان می‌شوم با لمس رویایت

باید که زیباتر بسازی لحظه‌هایم را
دائم مرا دیوانه کن با عطر موهایت

شیدایی‌ام را بی نهایت کرده‌ای امشب
شاید که می‌خواهی بمیرم در تماشایت


شاعرت را زنده کن

رفته‌ای تا روز و شب پر درد باشد قلب من
بی حضورت در فضایی سرد باشد قلب من

شاعرت را زنده کن با عطر عشقت ای عزیز
از نفس‌هایت نباید طرد باشد قلب من

باز هم پاییز می‌خواهی چرا در زندگی؟
تا به کی در فصل‌های زرد باشد قلب من

از چه رو در ذهن من کمرنگ می‌خواهی شوی
ماه من! کاری نکن نامرد باشد قلب من

یادِ چشمانت پیاپی بی قرارم می‌کند
رفته‌ای تا روز و شب پر درد باشد قلب من


مست‌تر کردی دلم را

عشقِ جانسوزت چرا ویرانه می‌خواهد مرا
چشمِ مستت تا به کی دیوانه می‌خواهد مرا

شاعرت را همچو مجنون کرده‌ای لیلای من
بودنت در بهترین افسانه می‌خواهد مرا

با نگاهت مست‌تر کردی دلم را ای عزیز
چشم‌هایت غرق در میخانه می‌خواهد مرا

عشق را با زلف زیبایت دوچندان کرده‌ای
گیسوانت شاعری مستانه می‌خواهد مرا

باش تا هر شب طوافت کرده باشم ماه من
عطر عشقت بی گمان پروانه می‌خواهد مرا


خاموشی

باش تا دائم غزل خوانم کنی
شاعر پر شورِ دورانم کنی

در غیابت درد دارد قلب من
با حضورت کاش درمانم کنی

درد را احساس کن در زندگی
بی گمان رفتی که ویرانم کنی

باز هم آشفته شد دریای عشق
قصد داری غرق طوفانم کنی

باز در دنیایی از خاموشی‌ام
رفته‌ای تا حبسِ زندانم کنی