دو غزل و دو رباعی

دو غزل و دو رباعی از مهدی ملکی الف


جنونی ناب

از این شبگردِ سرگردان بگیری کاش غربت را
نفس دارم، بیا تا زنده‌ام دریاب فرصت را

جنونی ناب می‌گیرم اگر دیوانه‌ام باشی
به بالا می‌برم در آتش احساس... سرعت را

شبی باید به آغوشت بگیرم با دلی مجنون
نمایان می‌کنم دیوانگی و عشق و جرأت را

چرا تنها بمانم تا تو را اینگونه می‌خواهم؟
رعایت کن برای حس من یک ذره حرمت را

بمان وقتی غریبم بعد تو هر جای این عالم
از این شبگردِ سرگردان بگیری کاش غربت را



بهترین ثروت

به دور از ماهِ عشقت کهکشانی سخت خواهم داشت
اگر ابری بمانم آسمانی سخت خواهم داشت

شبی با من نباشی انتخابم بی گمان مرگ است
تو وقتی دور باشی امتحانی سخت خواهم داشت

برایم بهترین ثروت در این دنیای ارزانی
به دور از شانه‌ی گرمت زیانی سخت خواهم داشت

نباید خاطراتت را ببینم جای چشمانت
که یادت را در اینجا ارمغانی سخت خواهم داشت

پناهم کن خودت را در زمستان‌های پر حسرت
که جز آغوش امنت آشیانی سخت خواهم داشت



دلتنگیِ بی حساب

افسردگی‌ام همیشه تقصیر تو بود
دلتنگیِ بی حساب تاثیر تو بود

ای وای که آرزوی مُردن می‌کرد
مَردی که به جبر عشق درگیر تو بود



ممنوع

در عشق شبیه زهر بودن ممنوع
کافی‌ست... بمان که قهر بودن ممنوع

باید که به همراه تو باشم هر شب
تنها به درونِ شهر بودن ممنوع


شاعر: مهدی ملکی الف