پس از معاشقه ی باد و قشون موهایم!

در بهار
شکوفه های پرتقال ،
در رگان انتزاعی عشق می ریزند
دل ِتنگم، تباه میشود
بعید، بوسه میدهد

من
پشت قوام پنجره ای رو به فرداها
من،
در پرده های سرخ گستاخ روکوکو
پس از معاشقه ی باد و قشون موهایم
هنوز به گزاره ی شیرین آغوش تو می اندیشم
-عشق- !
این محضِ اَبرشاکله پرداز
این پرنده ی نازکبال رویای هزاران سال

.
.
.
من با عطر گرم قهوه های ایرلندی
باشنده و آرام،
از دردهای هشتگانه ی عدم می آیم

من
فراتر از اصل خون
ژرفتر

از خاطره هایی دور،
در تو ماوا میکنم

مهربانم!
گُلِ ادریسی ام!
از برشهای دهانت
عطر شیر و آسمان میجوشد
در ترنم طلایی شانه هایت،
نبوغ باغهای معلق پیداست


آهوانه
به لمس مروارید و آتش می آیی امشب،
تا شرابی گمشده را
در هیات آبی تو
پیدا کرده باشم.....






پی نوشت:

بنگر مرا، که جادوی شب آرزو کنم
من را ببوس، شهد جهان در سبو کنم
تا پلک ناز در هوس لب گشودن است
حرفی بزن، که گوش به آوای قو کنم
پروا نکن که خون دل وحشی شراب
در کام هر غزل، یله ی آبرو کنم
ای دکمه های پیرهنت، آفتاب صبح
تا با شرار عاطفه ی عام خو کنم
تا چون پری، حریر ِخراشِ دلت شوم
تا تار گیسوان سیه، رزمجو کنم..