شادی شعر

گویند به من ز شعر ، شادی باید
            صد پند بیاموزد و تعلیم آید
با خواندن هر بیت دلت شاد شود
            وز غصه و اندوه ،دل آزاد شود
راه خرد و سعادتت چون جوید
            اندرز نهان و آشکارت گوید
در راه نشاط ما همه پوش کند
            با ساز درآمیزد و مدهوش کند
گویم دل من ز غصه بی تاب شدست
            چون قایق بشکسته که بر آب شدست
در رنج و بلا چگونه انکار کنم
            از درد نگویم و دل افسار کنم
آن مرغ که در تیره قفس می ماند
            کی شادی باغ و دشت وجنگل خواند؟
چون به سیم فرسوده توان ساز زدن؟
            با پرده ی پوسیده به آواز زدن؟
در حین عزا و حزن و اندوه و فراق
            کو جشن و سرور و عیشِ هنگام فراغ؟
باشد که زمانی دلمان شاد شود
            از غصه ی امروز، دل آزاد شود
 آنگاه به ساز و شعر خوش می خوانیم
            اندوه گذشته را  ز دل میرانیم