گندم لبها

نفهميدم چگونه دل به دستان تو من دادم
فقط یک لحظه فهمیدم به چشمان تو معتادم
مخدر آنقدر دارد شمیم زلف جادویت 
که حتی در خیالاتم ز عطرت سخت دلشادم
چه حوا گونه در دنیای این آدم شدی پیدا 
و من با سیب لبخندت مثال برگ در بادم 
گریزان کرده ای من را ز مکتب خانه و مسجد
چنانم کرده ای غافل که محکوم به الحادم
مرا در عالم بالا مقام و اعتباری بود 
به شوق معصیت باتو در آغوش تو افتادم
من از عشق و رسوماتش نمیدانستم اصلا هیچ
به لطف گندم لبها کنون  در بوسه استادم

رحیم نبی