تلما

با دست کوچکم
با قلب نازکم
شفاف و شیشه گون
من دوست دارم ات،
.
.


اکلیل هوش من
صیدی دمادمست
در تور دامنم
تا روشنای زفت زمان،  ماهیان زر

ای سرو کوهیم!
در کاخ بازوان ولرم تو ٫زندگیست
-من پرنیان سال هزاران خفتنم-

در چشم گرم تو
آن باغهای عهد
لمس عروسکم
نرمم
شبیه عشق ،
طوفان پولکم...

من در دل کاباره های تازه ی تنت
من
در رگ بیزانتیم پرده های عطر
کنیاکِ زادنم

با من بخند یگانه ترین شعله ی عطش!

ابریشمین تنفس فیروزه فام من!

ای بیشه زار تلخ!
با بوی ناز و چرم،
در نبض وحش تو
آهوی زخمی ام
.
ای ابر پرشکوه!
-چون کودک رُزی
گرم شکفتنم-

ای نور آبیم!
غوغای سرخ سوسن و آویشن منی
بر اسبهای واله نرماندی سیاه٫
مرد نجیب زاده ی من!
تاک روشنی،
. . .

پ ن:

آه
ادراک زنبق دره ی نارس
از عشق
به تلمای دستان تو میرسد ٫تنها
کلمه به کلمه
بوسه ی مه میدمد و ُ

معرکه ی با تو بودنست!