مرا که دوست دار تواَم

مرا فهم کنُ و همنشینم باش
مرا که دوست دار تواَم
مرا که آشنای سکوتُ گه همزبان تواَم
مرا که  هیچگاه کنار تو نخوانده ام  از یاس آیه ای
و تلالو امید را همواره در پشت تاریک ترین حصاران فریاد کرده ام
آری مرا
مرا که دیگر ندارم غروی کنار تو
و خاکی ام به جان عزیزان به پای تو
آری مرا
مرا که هر گاه به کودکان که رسیده ام فرم‌ لبخند گرفته ام
و هیچ‌گاه عجوزه ای را عاجزتر از خویش ندانسته ام
مرا که پای درختان نشسته ام
و خواسته ام برایشان از آسمان آب را
خصوصاً تک درختان غریب و تنها را
مرا که آموخته ام راه و رسم وفا را
و سلام را اولین پل ارتباطی حاکم،لازم دانسته ام
و هیچ‌گاه به رسمیت ارتباطات ریاضی وار اعتبار نبخشیده ام
آری مرا
مرا که همیشه شعر در بغل داشتم 
و «تو را بجای تمامی کسانی که نشناخته ام دوست داشته ام»
آری مرا 
مرا که دوست دار توام