یلدا
خـــزان دیـــــدی سر آمد شد فسانه بــه دفتر برگ بیضاء زد زمانه
خـــــزی که تازیان می زد به گلها ز پـــا افتــاده دیــدی عاجـــزانه
زمستــــان آمــده نــــک فاتـحــانـه ز بـــام قـــله ها تــا خــانه خـانه
چو دامــــاد آمـــده با بـــرف دانــه به تن تـور عــروسش بیکــــرانه
ســـوارند هر دو بــر ارابــــه نور کـه خیر آرنـد و دولــت شادمانــه
شــب پیوندشان میــــلاد یلــــداست شبی کــه تا سحر در نور پیداست
شب آغـــاز دی این لیلـــة البــرف بُوَد یلدا کـــه نامی از اهـــوراست
شبی کــــه داستانــش سینــه سینــه به جـــا مــانده زبهـدین جـــاودانه
شب نَقــل ســـت و نُقـل و نار دانه کنــــــارش سیب سـرخ و هندوانه
شب شیــــرین و شـور شب چرانه زدن فــــالی بــــه یُمنش حافظــانه
شب خوانــــدن ز شهنامه یــه نامه به نــــام رستـــم و پـــــور یــگانه
ز مـــولانـا و پیــــر قهــــوخــــانه حکــــایت هـــــا مبادا جــــا بمـانه
شب یلــــدا شب ابـــراز راز است شبی که بین شب ها در فراز است
بُوَد گـــر بین مــــا درز و شکافی زمان دُختنش بـــا روی بـــاز است
شبی که جنگ بوران است و آتش کَشَند بــــر هـــم که زیبا شاخ شانه
شب سـاز است و آواز و تــــرانه سخــــن هــــای قشنـــگ عـــاشقانه
کـــه باشــــد معنی این رسم کهنه بگــــویی هــر چه خواهی بی بهانه
ثریــــا را نظر بر خاطری هست کــــزاو مانــــد ز یلــــداها نشــــانه
که دانـــد، چون که تا یلدای دیگر بُوَد یـــــا نـــــه در این جمــع شبانه
شاد باشید.
شعری زیبا خواندم از قلمتان
لیلة البرف واژه ی خوبی بود