سپیداری خوابیده در سپید

به کدام جهان جزیره ای پر می کشی
که خدا خوشه خوشه
می خواباند پروین نگاهش را
بامدادی که
نقش بلورین چشم هات در خاک می درخشد
می شکافد
سینه برف بی رحم را
بگو آواز کدام پرواز
بال های زخمی ات را
به این ستاره کشانده است
«به مادرت نمی گویم!»
بگو
کجاست هرم نفس هات که هراس از آتش خوابیده زیر خاکستر بتکاند
پیامبر مشت های در باد
گنجشک ها بر تکیه شانه ات
روضه می خوانند...


چه ضیافت رنگینی است چشمانت
شام آخر را
این نه رز قرمز
کجا حریف عطر دیوانه ی تنت می شوند
که شفای شیدایی
به چشم های عاشق بیشماری چشانده اند


می خوابانم این چراغ ها را 
تخت خوابیده شب
به اعتبار شانه ات
سپیدار بلند قد ات
شاخه در این کتان سپید پیچیده
نفس هات خواب می بینند...
ببین چند شکوفه
از دنده چپ ات روییده
سرخی این رزها
به  سپید پوشیده به اندامت  می جوشد از سینه ات...


و خدا
و خدا می خندد عمق فاجعه را
آواز سکوت می خواند
از لب پنجره
رزی را از سینه ات می چیند
در گیس ماه می بافد ...
چقدر سرخی سینه ات می آید
به ماه ...

 

          فاطمه یاراحمدی (روشنا)
          #دکلمه_روشنا