باید که فراموش کنم آنچه گذشته

آن دانه ی غمها که دلم کرده به رشته

باید که به دستان بهاری بدهم دست

تا سبز شود دانه ی  احساس که کشته

باید که رها سازم وآزاد خودم راِ

از رنج چنان غم که شده پشته به پشته

باید که نیاندیشم ودرگیر نباشم

تقدیر چه خواهد شد وفرداچه نوشته

آنکس که به احساس ودل من زده خنجر

بخشم گنهش گرچه دلم را زده کشته

باید فراموشم شودآن غم که فرسوده دلم

واز زمهریر دست او هرگز نیاسوده دلم

باید که دستم را به دستان بهاری خوش دهم

تابشکفدگلهای احساسی که پالوده دلم

باید بباراند دلم بارانی از ابر کرم

تا شوید از هرکینه و خشمی که آلوده دلم

از اوج خشم وکینه ها تا بخشش وآرامشم

از آسمان است تاز مین  راهی که پیموده دلم

باید که درگیر غم دیروز وفرداها نشد

از روزهای رفته و آینده آسوده دلم