لاف عشق

آمدم اما نمانده ؛   رفته بود
ردّ پایش  روی برف*** جا مانده بود

حس بد دارد به من فهمیدم از
آن گلی که بر زمین افتاده  بود

قصه ی  صبر و قرارش لاف بود
ساعتی از انتظارم  مرده بود

روی برف*** ردّ تمام حرفها
نقش قلبی تیرک غم خورده بود

شرح حال عاشق ما را ببین
آتش عشقش فرو ننشانده بود

شوق دیدارم گرفت ***سرمای دی
تا رسیدم ماه اشکش چیده بود

جمع کردم آن  گل یخ کرده را
تا بداند معنی  عشق*** ساده بود

رنج باید تا به مقصد پا نهاد
هرکه رنجش بیش گنج افزوده بود

۳آبان۱۴۰۱
آذر.م

به نام یگانه آفریدگار احساس و اندیشه!


درود بانو مهتدی بزرگوار

غزلتان از عنصر احساس و عاطفه و نیز آرایه‌های ادبی برخوردار است و بیت پایانی آن، بسیار پرمحتواست؛ منتها چند نکته است که اگر رعایت بفرمایید، نیکوتر از این می‌شود:


_ با توجه به وزن غزلتان (فاعلاتن‌ فاعلاتن فاعلن) در مصراع‌هایی که با سه‌ ستاره مشخص نموده‌ام، یک هجای کوتاه اضافه دارد.


_ شما به جز در مصراع ( تا بداند معنی  عشق ساده بود) که واژه‌ی (ساده) مسند و (بود) فعل ربطی است، در مابقی مصراع‌ها، از زمان ماضی بعید به عنوان قافیه و ردیف استفاده‌نموده‌اید؛ (صفت مفعولی+فعل کمکی بود)
اگر بن مضارع و یا بن ماضی جز اصلی هر کدام از این افعال ماضی بعید را به دست آورید، متوجّه می‌شوید که هیچ‌کدام هم‌قافیه نیستند:

رفته بود: بن مضارع= رو.        بن ماضی= رفت

جا مانده بود: (ماضی بعید مرکب) بن مضارع= جامان.          بن ماضی= جاماند.

 افتاده  بود: بن مضارع= افت.        بن ماضی= افتاد.

  مرده بود: بن مضارع= میر.          بن ماضی= مرد

 خورده بود: بن مضارع= خور.        بن ماضی= خورد

 فرو ننشانده بود: (ماضی بعید پیشوندی منفی): بن مضارع= فروننشان.           بن ماضی= فروننشاند.

 چیده بود: بن مضارع= چین.        بن ماضی= چید.

 ساده بود: چنان که پیشتر اشاره شد، (ساده) صفت است و نقش اسمی پذیرفته و مسند واقع شده‌است. (بود): فعل ربطی، سوم شخص مفرد.

 افزوده بود: بن مضارع= افزای.       بن ماضی= افزود.


البته همیشه اشعارتان پرمحتواست و از زمانی که وارد سایت ادبی شعر ناب شده‌اید، صفحه به صفحه، شعرهایتان نظم بیشتری گرفته است.

همواره در اوج باشید!