زندان تَن

مثل پیمانی که بستم با خدا
آمدم سویت شدم فرخ لقا
تا که با تو طائری فرزانه ای
یا که اندک گلشنی در خانه ای
آسمان چون موضعی برتر گرفت
کار من با اولیا هم سَر گرفت
عهد و پیمانم بشد چون معتبر
تازه گشتم از وجودم با خبر
روزگارم شد به طوفانی دچار
من شدم یک ذرّه ای همچون غبار
در حصار بسته در زندان تن
آیدم هر لحظه بر لب این سخن
من که دائم در پی ات هستم بگو
تا به کی باید مرا این جستجو
گر گشودی سوی من این پنجره
آشکارا کن به من این منظره
تا کجا هستم اسیری من به بند
تا به کِی گردم رها از این کمند
گر مرا تقدیر باشد این چنین
سر سپارم من به امرت نازنین